سميع رفيع
سه سروده از سميع رفيع
صنوبرِ منهوب
بر ناشكيباييم ببخشـــــــــاييد!
به اين چهرهء منكوب و
به اين چشمان،
نگاه كـنيد!
طغيان وُقودي را
در خود احســــــاس ميكنم، شـــــما ؟
اي اشك منكوب!
اي امانت خـــــــدا!
چگونه مشت ِ از بدسگالان
و جليفان،
در مـــــــيدان ظلمت
واژهء حرمت
به انسان،
به زن و
به تو معصوم را،
القاط پنداشتند؟
چگــــــونه اين نيكو منشــــان و
خوش طينتان،
كه خود را پژواك
احكام خــــــــــدا ميدانستند،
مانند هـــــــــوام به
سرت ريختند ؟ و
تو در آن لحظات ِ واپسين
پرچم خــــــــــــدا را
بيهـــــــــوده مي جستي.
واژه گان ،
در تفسير چشـــــــمانت،
منفعل اند و
و با انعطاف ،
تاريخ صنوبران نجابت را
تثمين ميكنند.
هيچ دشــــــــت و صحرايي
اين گــــــــــــــونه تَجَشُم را
تجربه نكرده است،
اما در ســــــــــــــرزمين من ....؟
اي اشك منكوب!
تو كه از اول
بجرم زن بــــــــودن،
مُهر هنجام را خورده بودي و
جايت در جَدير بود،
مگر اين
تثمين آخر بود،
كه اين برهوتيان در برابر آفتاب
نمودند ؟
هاي مردم!
صنوبران نجابت را منهوب كردند.
ديگر دستم،
ياراي نوشتن را ندارد،
معــــــــــذورم
معذور.
[][][][][]
خموشان
خموشان را حيا صد داغ كرد از رنگ پردازي
ز معنى فارغ اى آدم باين آهــــــــــنگ پردازى
منال ازسركشى هاى جنون تاز هوس هـــــردم
كه آخر جـــا ندارد اين هوا از تنـــــگ پردازى
به بوســـــتانيكه الفت نام دارد چشم ودل واكن
نگيرد باطن آرايش هـــــــجوم از زنگ پردازى
نه رنگى، نه طرب، نه خُرمى غـفلت سرشتانرا
ندانم تا كــــــجا هـــــــا ميرود اين بنگ پردازى
جـــــــــهان كر شد از فرياد مــــــا و داستان ما
هنوز بنديم محـــــــكم جهل خود با ننگ پردازى
بهر سو رُخ نمودم چشم من شد تازه از اشـــكى
ســــراپا سوخت جانم از شـــــرار جنگ پردازى
چــــــرا از مــــاجراى دل در قيدِ هـــــوس هاييم؟
ندارد طاقت آخــــــــر يكقدم اين لنـــگ پردازی
(رفيع) گر آرزوى ســير اين بـــاغ و چمن دارى
رها كن خواب غفلت بازآ از منگ پـــــــردازى
[][][][][]
سوداى رنگ
در عالميــــــــــــــكه ماييم سوداى رنگ دارد
يك خواب غــــفلت اينجا فـرداى تـــــنگ دارد
كيــــــــــــــف و كـم تعيش كلفت ببـــــــار آرد
پــــايان هوشــــيارى رُســـــــواى جنگ دارد
با هرزه گان نسازد مال و منال و منصــــــب
زان تيشــــه ندامت بر پــــــــاى لنـــــگ دارد
مشق كــــــــــدورت دل بازار حُسن گـــم كرد
آييــــــــــنه مُصفــــــا انشـــــــــاى زنگ دارد
سعى تعــــــــلق ما مــــــنزل نداشت آخـــــــر
اين جهد وآن طپيدن خــــــــــرماى پنـگ دارد
معراج خودسريها آغوش آتش افــــــــزاست
اقبال و بخت ما هم ســــــــــر هاى دنگ دارد
كلفت سرشتگان را تحريك عــــــشرتى نيست
ظرفيكه صاف خو نيست پرواى منــگ دارد؟
حرف و سخن شنفتن ناممـــكن اسـت اينـــجا
با هـــــــر كــــه روبروييم درياى بنـــگ دارد
گــــــــر مرد اختيارى مشــــــق حيا طلب كن
دامان و كوه اين دشت صحراى ســـنگ دارد
آيين حرف و صوتت تمثال شور و مستيــست
دانــم (رفيع) كلامت دنيــــــــــــاى شنگ دارد
[][][][][]
