رفعت حسينی
دو شعر تازه از:
رفعت حسينی
از پريشانی باغ
نظر کن
نظر کن
ترا به چه حيلت
به سوی خودش می برد
شب!
***
من آن صبح
ــ اگرچه سراسيمه بودم
وليکن ــ
ترا از صدای پريشانی باغ
گفتم
و گفتم که آوازش از ترس يورش
به رويش
و نابودی تاک و نرگس و شبنم و شبدر
و بيد و سپيدار
پـُر بود!
***
و اينک
درين شام تيره
ز ژرفای درکی که از باد و باران و آتش
و از خاک دارم
ترا بار ديگر
خبر ميدهم از پريشانی باغ!
***
ترا به چه حيلت
به سوی خودش می برد شب
نگه کن
نگه کن
نگه کن!
برلين اپريل 2004 عيسايی
درخت و پرنده
وقتی که يک پرنده
بر شاخه يی
از يک درخت پير نشسته
و با صدای نرم خودش
ــ با هزار دل ــ
می خواند
ديگر پرنده نيست
يک بُعدِ ديگری زدرخت است
يک نوع ديگر زيباست:
زيبايی زلال!!
برلين، مارچ 2004 عيسايی