ناتور رحمانی
چند شعر از ناتور رحمانی
نازنين من
چرا از رنج بايد گفت
قصه از مردن زيبايی و اخلاق
چرا گفتن
زنابودی و ويرانی
زبان و خامه و فرهنگ
چه ناليدن
ز تطاول بخون و نام و ننگ
چرا حرفی به لب بردن
مصيبت نامهء از نوع آدم را
چه لازم باز مرور کردن
چه لازم حرف حق گفتن
ز بيداد شکوه ها کردن
مگر ای نازنين من!
آيا تو هيچ ميدانی؟
که اينجا شهری
آيينه بندان است
و حرف حق گفتن
سنگ سخت
شبيهء سندان است
مبدا بشکند آيينهء قلبی
مبادا درز فتد بر شيشهء خاطر
که اينجا بعضی ها
بوی حمام تازه و عطر رفاه دارند
ميان ابريشم (امروز) پيچيده
فراموش کرده ديروز را
پريروز را
هميشه يخبندان را
زياد برده حمام خون
آدم سوزی ها و سر بداران را
گروهء از تبار خون و خاکستر
بسيار آراسته و خوشبين
ز پهلوی حوادث می گذرند آرام!؟
دريغ و دردا!!
مگر در باورت باشد
عزيزم نازنين من!
که تاريخ ديار ما
و نسل ديگری از ما
مشعلداران فردا ها
بدون در نظر داشت
گل رويی
سخن از حق خواهند گفت
و سوا خواهند کرد
آنها
راهء مردان
ز نامردان.
2003 / اتاوا
*******
بهار آزادی
در پاييز اندوهگين
وقتی طراوت در انديشه بهار مرد
بلبلان با اشتباه غزل عاشقانه را
برای گلهای کاغذی خواندند
پنجه های سرد باد
شاريدگی گلبرگهای کاغذی را
ورق زدند
که پر از غصهء باران بود
قفس کنار پنجره
شکل تماميت باغ شد
و پرندهء مضطرب
اندوه باغ و برگ را
در سرود گنگ
برای ميله ها ميخواند
گلهای کاغذی بی اعتنا به حوادث
در تيرگی روز
با باد يغماگر رقصيدند
و پرستو های مهاجر
حسرت بهار را
بدياران ديگر بردند
سر زمين بی بهار
پنجره
ميله ها
و قفس
برای پرندهء زندانی
خط فاصل شد
تا بهار آزادی.
اکتوبر / 2003 / اتاوا
*******
بهشت گمشده
رانده شدم به جبر
از جايکه بهشت اش می دانستم
برايم راحت ترين احساس
بازی با خاک کوچهء آشنا بود
چقدر دورم ساختند
از گرم ترين آغوش
که درد انگيز ترين روزش
برايم زيبا بود
و اکنون...
تنهاهی در گذشت روز های
پوچ بی مفهوم
روی هر نفسم داغ حسرت ميگذارد
وای!
اين فــــرياد
چه بيصدا بود.
جنوری / 2004 / اتاوا
*******
غربت
نبش ميزنم
قبر سرد تنهاهی را
بيرون می آيم
اول صبح است
و تصور مبهم آخر روز
که تماميت انديشه ام را
بمقدار لحظه های بی مفهوم
تقسيم ميکند
آيينه
با شيار های افسردگی
چهره ام را نقاشی ميکند
يک سلام سرد
از انتهای دالان بی حالی
يادم می آيد
وقت رفتن است
کجا؟
نميدانم
شايد مثل هر روز
با رهتوشهء از پوچی
در خيابان های خالی از عاطفه
سرگردان شوم
و شب
با کالبد بی رمق
خسته از توهم ساعات روز
آگنده از بوی عرق و تنباکو
از کنار سلام سردتر از صبح
با اوراق مارک دار « ولفير»
درون تابوت تکه يی
می خسپم
تا صبح ديگر.
مارچ / 2004 / اتاوا
*******
عقده به دل
عيد آمد و ما جلوهء ديدار نداشتيم
خنده به لب و رنگ به رخسار نداشتيم
چون آسمان خاطر هجرت سياه بود
برقی ز چشم دوست شرين کار نداشتيم
عيد آمد و هرکه پی شادی و شعف رفت
ما روزه بدهان جرأت افطار نداشتيم
بيگانه به در کوفت و بگفت عيد مبارک
ما عقده به دل قوت گفتار نداشتيم
(ناتور) چو روی سوی وطن گوی به مردم
ما عيد و برات را به خدا کار نداشتيم
2003 / اتاوا
*******
بلند بالای قشنگ
حرف حرف دل و يک دنيا تمنا با تست
که مبادا نگه از خط دلم برداری
عشق را تا دم آخر بخوان از نگه يی
تو مگر قصهء تنهاهی يک قو دانی؟
غم بربادی جنگل ز تطاول خوانی؟
يا شده در دل شب ديده بفردا مانی
من همان جنگل و قو و شب و بی فردايم
به دو چشمم نگه يی بدلم يگ گذری
حرف حرف دل و يک دنيا تمنا با تست.
اگست / 2004 / اتاوا
*******