ناتور رحمانی
چند شــــعر از ناتور رحمانی
بهار آزادی
در پاييز اندوهگين
وقتی طراوت در انديشه بهار مُرد
بلبلان با اشتباه غزل عاشقانه را
برای گلهای کاغذی خواندند
پنجه های سرد باد
شاريدگی گلبرگهای کاغذی را
ورق زدنند
که پُر از غصهء باران بود
قفس کنار پنجره
شکل تماميت باغ شد
و پرندهء مضطرب
اندوه باغ و برگ را
در سرود گنگ
برای ميله ها خواند
گلهای کاغذی بی اعتناء به حودث
در تيرگی روز
با باد يغماگر رقصيدند
و پرستو های مهاجر
حسرت بهار را
بدياران ديگر بردند
سرزمين بی بهار
پنجره
ميله
و قفس
برای پرندهء زندانی
خط فاصل شد
تا بهار آزادی.
اکتوبر 2003، اتاوا ـ کانادا
غربت
نبش ميزنم
قبر سرد تنهاهی را
بيرون می آيم
اول صبح است
و تصور مبهم آخر روز
که تماميت انديشه ام را
بمقدار لحظه های بی مفهوم
تقسيم ميکند
آيينه
با شيار های افسردگی
چهره ام را نقاشی ميکند
يک سلام سرد
از انتهای دالان بی حالی
يادم می آيد
وقت رفتن است
کجا؟
نميدانم
شايد مثل هر روز
با رهتوشهء از پوچی
در خيابان های خالی از عاطفه
سرگردان شوم
و شب
با کالبد بی رمق
خسته از توهم ساعات روز
آگنده از بوی عرق و تنباکو
از کنار سلام سردتر از صبح
رد می شوم
با اوراق مارک دار « ولفير»
درون تابوت تکه يی
می خسپم
تا صبح ديگر.
مارچ 2004، اتاوا ـ کانادا
بلندبالای قشنگ
حرف حرف دل و يک دنيا تمنا با تست
که مبادا نگه از خط دلم برداری
عشق را تا دم آخر بخوان از نگه يی
تو مگر قصهء تنهاهی يک قو دانی؟
غم بربادی جنگل ز تطاول خوانی؟
يا شده در دل شب ديده بفردا مانی
من همان جنگل و قو و شب بی فردايم
به دو چشمم نگه يی بدلم يک گذری
حرف حرف دل و يکدنيا تمنا با تست.
اگست 2004، اتاوا ـ کانادا
بهشت گمشده
رانده شدم به جبر
از جايکه بهشت اش ميدانستم
برايم راحت ترين احساس
بازی با خاک کوچهء آشنا بود
چقدر دور ساختند
از گرم ترين آغوش
که دردانگيزترين روزش
برايم زيبا بود
و اکنون...
تنهاهی درگذشت روز های
پوچ، بی مفهوم
روی هر نفسم داغ حسرت ميگذارد
وای!
اين فرياد
چه بيصدا بود.
ناتور رحمانی، جنوری 2004، اتاوا ـ کانادا