معروف آزاد
معروف آزاد
مادر
آی جوانک،
تو که چپ می نگری به همگان،
تو که می نامی خویشتن،
تهمتن!
تو که می نازی به خود چون پهلوان.
آی
با تو ام !
لحظه ای صبر کن،
آهسته رو.
تا کنون هیچ پرسیده ای؟
چگونه چنین برنا شده ای؟
تا کنون هیچ اند یشیده ای؟
چگونه چنین مست ورعنا شده ای؟
اگر می بد ی اگاه،
بی گما ن نمی کوبیدی در را،
چنین محکم!
یا نمی گفتی یاوه ای ،
از روی د ژم!
نمی ریختی چیزکی بر هم،
یا نمی پاشیدی د نیا بر هم!
آنزمان که طفلکی بودی شیر خوار،
می مکیدی از شیره جانش.
تا تو هر لحظه برناتر شوی،
او هر زمان فرسوده تر!
به هر گریه ات او گریه می کرد.
به هر زجر وناله ات،
او ناله می کرد.
به هر خنده ات،
او صد خنده می کرد.
با زبان ِ بی زبانی؛
گویی
با هر ساز تو رقصی تازه می کرد.
روزگار بگذ شت وگرد یدی جوان
لیک هنوز هم ندانستی که کیست؟
حال به د نبال بازی وجنب وجوش خویش
نی ز حال او خبر،
نی ز حال خویش!
اما اکنون که گرد یدی جوان،
زلفکانت پر پیچ و شانه هایت عریض!
جامه هایت گلگون وصدایت دو رگ،
لحظه ای به خود آی
ــ ای جوان!
اگر حال هم نگویم،
پس کی!
در پیری ، د گر فهمید نش بی فایده است.
شاید اصلا آنزمان از دست رفته است!
آری، او مادر است.
طبیبی قابل است،
همدمی، بی پیرایه است.
در یک کلام،
سنگ صبوی ساده است!
آی جوانک
دانی چه حرفی می زنم؟!
این یکی، هم نغز است هم پر مغز.
تنهاانتظارش،
لبخندی بر لبهای توست!
تو مپندار آنچه گفتم من،
حرفی واهه است.
در جهان صدف انبوه بینی،
ــ و لیک
در هزاران صدف،
یکی
در یکدانه است!
او همان مادر است.
نامش زنده باد وعمرش بلند.
که میان هزاران جوانمرد،
باز هم ،
کار او بس جوانمردانه است!
جنوری -۲۰۰۳- ایرلند