شعری از ی. آتش

 

 

 

دلم از خويشتن گرفته كنون

خسته ام از سكوت وتنهای

من كه محتاج بر حضورتوام

كاش روزی به خانه ام آيی

 

 

 

آتش ياد تو چو شعله زند

به دل بی ريا و كينه من

من ترا ميسرآيم از ته دل

تويی اوج غزل به سينه من

 

 

گهی دورم كنی زخويش و گهی

بنهی دست خويش در دستم

تو به صد رنگ اگر حضور كنی

من به يك رنگ عاشقت استم

 

 

آرزو ميكنم ز بار خدای

خانه از وفا به هم سازيم

هردونزديك هم به خلوت دل

دوری هارا به آتش اندازيم

 

ی. آتش

 

 

صفحه^ء اول