کشورم

 

 

 

تو باز خواهی ماند

و بر هزارهء دستان تو هزار دگر

ز نسل حادثه ها آشيانه خواهد ساخت

و ريشه های ترا آب های سيلابی

                                    برهنه خواهد کرد

چنار پير گشن شاخ

بيخ ريشتهء تو

             که ميرسد به زمان های دور و اسطوره

                                                         هميشه بود ستبر

و آن صلابت تنواره ات به باغستان

هنوز رشک هزاران هزار نخل جوان است

به تاج کهنهء تو

عقيق فصل عتيق

                 ـ می درخشد.

 

چنار پير گشن شاخ

ريشه ات در خاک

چنار پير گشن شاخ

ريشه ات در باد

چنار پير گشن شاخ

ريشه ات در سنگ

چنار پير گشن شاخ

ريشته ات تاريخ.

اگر چه فصل پشامی به سوی تو تاپيد

و آفتاب اميدت به ريشه ها خوابيد

اگر چه خيلی از اين ياغيان ز گُردهء تو

                                             ـ زادند

اگر ز شاخه تو ساختند دست تبر

تبر زدند تنت

تو خوب ميدانی

که زخم های ترا نور آفتاب

                            ـ ضماد است

از اين وتيره هزاران هزار زخم دگر

                           ـ ترا بگو ياد است

بروی برگ تو بنوشته است گردهء تاريخ

که: « از سلالهء آن تک درخت های عجيبی

                               ـ بلند قامت

                               ـ و ره گشا به خورشيد

                               ـ و آبگير تو چون انحنای آينه روشن».

درخت پير تگاور

ز شاخه های تواکنون که می چکد خون

در اين فضای زمستان خشم

                            باور کن

که انجماد طلسمی نمی تواند بست

گسيل خون ترا

که خون تو به غريوايی هاران سيل

خراب خواهد کرد

شکوه کاخ کسی را که شاخه ات

                                      بشکست

و هم به چشمه ايقان تو فتاده مباد

سياه سرمهء ترديد

هميشه دست کسی هست

تا که شاخ ترا

زند قصيدهء پيوند تا ستاره و ماه

هميشه پای کسی هست روی جاده شب

از آن گريوه به آن دشت

ـ تا که آب ذلالی به ريشه ات برساند

هميشه نعرهء مرديست پشت خط زمان

هميشه نعرهء مرديست پشت خط زمان.

 

 

 

---