همايون بهاء
همايون بهاء
اين بدخشان
اين بدخشان سرزمين شاعران خاور است
سرزمين شعر و عشق و دانش و فن پرور است
مرز و بوم شيرمردان دلير و پر غرور
جايگاه مردمان بی بديل کشور است
يفتل و درواز و کشم و جرم و مونجان و کران
کان لعل و لاجورد و معدن سيم و زر است
حسن دختر های شغنان ميزند چنگی بدل
صورت شان دلپذير و قامت شان دلبر است
ناصرخسرو ز يمگانش رسيد اندر مقام
شهره ی آفاق اندر حکمت و شعر تر است
مار مخفی بزاييد دختری حوری سرشت
کو کنون اندر شمار شاعران کشور است
قله ی پربرف پامير بر فراز اين ولا
سربلند و سرکش و باوقار و برتر است
رود آمو در درون پيچ وادی های ژرف
پرخروش و در شتاب و با غريو و اژدر است
موج طوفانخيز کوکچه پرطنين و باشکوه
می خزد اندر بر ساحل که بی شور و شر است
کبک مستش در دل کهسار غزل خوانی کند
بلبل شيدا به شاخ ارغوان نوحه گر است
شيشه سان آب شفاف و سرد زرديوش بنوش
آنگهت حاصل شود ايقان که حوض کوثر است
اين بهشت جاودان را دوست ميدارد بهاء
فکر عمران بدخشان دايمش اندر سر است
فيض آباد بدخشان
4 دلو 1367
زمستان
زمستان آمد و سرما شرر کرد
خنک رخنه بدل ها تا جگر کرد
براندام بسی لرزه بيفگند
بيفسرد بلبل و عزم سفر کرد
هوا ابری شد و برف همچو پنبه
نشست اندر بر شاخ شکر کرد
لحاف سرد برفی همچو کافور
زمين را پوششی پا تا به سر کرد
ز پهنای بيابان باد کولاک
بسان لشکر فاتح گذر کرد
بکوهستان بنا کرد زمهرين
نفس از سينه ی خورشيد بدر کرد
کلاه قاقمی بر تارک کوه
چو تاج خسروان بر فرق سر کرد
يکی از هول جان و ترس سرما
لباس و جامه ی گرمی به بر کرد
دگر با صد تلاشی منزل گرم
بياراست و زخود دفع خطر کرد
فغان مردم بيچاره و زار
جهان را پر صدا و شور و شر کرد
هزار افسوس بران مرد توانگر
که چشم وگوش خود را کور و کر کرد
زحال کودک بيمار بی کس
ندانست و کجا خود را خبر کرد
به فکر ثروت و سرمايه و پول
همه انديشه ی نفع و ضرر کرد
ازان گرديد بها آزرده خاطر
که سرما مردمی را دربدر کرد
کابل 1/12/1369