|
چند
دو بییتی از
عبدالقادر قادری
(1)
فراز سـروَ قمــری قــــید
و بنده تـــعلــق پــای
دل انـــدر کـمنـــده
فکنــدی گر فــلک در زیر
پایت ملک در
دست به پا عود وسپنده
( 2)
بــزن آتــش بســوز خاکــش
بده
باد چه ســهل و
ممــتنعَ ذکر و اوراد
سفر زیبا که زیبد گر صف و
صف ملک در
ره چو نفس مطمئن باد
( 3 )
چــو قمــری
سرفــراز سروَ
سودن پــریــدن از قـــفـــس تا آرمیـــدن
شــود
با فــکر مُثـــبــت چـارۀ
کـار وآن ذکری که غیرش خود ندیدن
(4)
بــه گــرداگِــرد گــردن
قــید و بنده فکنـــدی؟ دُر
ز دریا گــردبنــده
سفـــــر دَر ساحـــل
دریـایَ زیــــبا ز
درده دُر گل انـدر گِل که
پنده
(5)
بگـــردم گِـــرد گِـــرد
گــردبنــدت بگردن دســتَ دل باشــد کمندت
الا ای
دخــــتـــرَ فـــرزانـــۀ
مـــن فراتر رو ز روح و تا که پندت
(6)
فرا از روح و رو مقــصد که
والا به پر، پرواز و
کن تا حق تعالی
نشانَ راه پر پیــچ و خــم
از روح چو
بیــگانه ز تــن پـرواز
زیــبا
(7)
گــــلَ زیــــبایَ تـــو
بالا
نـشیـــنه هوایَ
پــر زدن در ســـر ازیــنه
به پر با بال روحت
رو
درافلاک دلا تا کــی تجســـس در زمیـنه؟
(8)
که
رفت اندر فــضا مه وارۀ
دل کـه شِلیــکش دلَ صــد پــارۀ دل
دلَ دل پاره ها از دل بــه
دامـان روان بر خورشِــد
خونخوارۀ دل
(9)
دلَ دل ســرنشیـــن ماه
وارۀ دل کــه رفت اندر
فضا تا چارۀ دل
که چیره چاره بربی چاره
گی¬ها جــفا کاره
دلا خــونخــوارۀ دل
(10)
فــضا ماه وارۀ دل در
سفــر
شــد هدف جاسوسی
در جا شعله ور شد
شعاع درشب شررزد کامره¬
مَینش
چگونه خورشید از چی با خبرشد؟
(11)
فـضا رفــت
در سفــر ماه وارۀ
دل جَگـــر را سرنشـــین بیـــچارۀ دل
جگر
خوار! ای چه نازاز نایَ
نیزه بـــنازی پـاره هـا هــــر پــارۀ دل
(12)
جگــر کنـــد از جگــر
دربارۀ دل خودت
کردی دلا چیست چارۀ دل؟
بَـرو با بــال روح ای دل
در انجا ز
دو یــک در فـــضا بــا
پــاره دل
(13)
فــرســـتادی تــو در
مـــه
وارۀ دل بـکــن
فکـــر دگــــر تـا چـارۀ دل
جگر جاسوسی آیا
دیده است؟
کـَی؟ بـــــده درس دگــــر دربـــارۀ دل
(14)
فـــرســـتاده فــــضا
مــاه واره دل بدون سـرنــشین تا
چــاره را دل
بدســـتِ چشــــمَ نــاز
او کــمانـــه گمانم
چــید هــزاران پاره را دل
(15)
رصد خورشید و؟گر گردد چه
مشکل
زمیــن آید که گل کارد او
در گِل
دلا طـــیارۀ بــــی ســـر
نشیـــنـــت
؟ کجا شلیک
و از دل می شود دل؟
(16)
مُـــبارک
در هـــدف مـه وارۀ
دل شکست، بشکست و تا دربارۀ دل
دودستَ
مست کمند در گِرد
گلدان گـلَ خورشــیدَ دســت در پارۀ دل
(17)
زحل مَرّیــخ و رفــت تا
چارۀ دل به شمس آخر شهی
خونخوارۀ دل
شُعاع گلدسته دست اندر
هَــراتش رصــد، تا مـی
رســد مَه وارۀ دل
(18)
رۀ شــــیری نشــسـت
مَــــه وارۀ دل
زاوج بُــرجَ پـــسـتـــی چـــارۀ
دل
شکست بشکست نقاب افکنده
خورشِد
نگــه! رقــصان جُـدا هر پارۀ دل
19) )
دلا بــــی دل شـــدم آن
چــــارۀ دل نگـــه! نیســـت
در بــرم آوارۀ دل
نه پا در جای بیدل، سر
نهــم خـم بکــش پــا
را عقـــب دربــارۀ دل
(20)
گــذشتـــن از خــود آیا
ســرسریــه مددَ غیــب و گــرد گــردد ســریه
نه من، هرگز
نـشان از خود
نبیــنم چو خالی نــی که دم ازدیــگریـه
(21)
نـــگویـــد دل ز مـــن از
دیگـــریه که خــم سر، سرو
دست دُرَ دریه
دراین داستان زمَستان در
زمِستان زدســـتان دُر
گرفتـــن سرســریه
(22)
دری دری ها بــیا بـاز از
زَبانـــت
بـــهاران شُـــو شمـــیم گـــل ازانــت
زمِســـتان
سوزَ ساز از نایَ
سـرما بکــش جـــورَ، بـــهاران گـل فشانت
(23)
نــه سهــل از دری دُرهــا
سُـــرودن تعــلـــق را فــکـــن
از گِــرد گــردن
نــه مفــــت،از دردَ دُر
در دامـــن دل در افـــشان
سـروَسر خم کرده چیدن
(24)
ز دریـــا از دری دُر داد
و دَر
داد چو چنگه چنگ وچنگ
آوا که سرداد
ندا از سروَ، سرخم یا که
نه
نیست؟ به ســوزَ سـاز
دل ســـوز و اثـــر داد
(25)
که دل
دُر دری افـــشانـــده در
پــا کجا ســر خم؟ نکــرد آن ســـرو زیبا
ز دریا دُر و گوهـــرها
فـــشانـــدم نـیامـــد ســـوی ســاحــــل
تا تـــماشا
(26 )
کــــه دَر داده و دُر
داده
دریـــــه چـــه
زیبا تـــر نگـــه کـــن داوریـه
شراع و بیع نیست
در مذهبَ عشق ز
چــین وغرب و شــرقش مشتریه
(27 )
صــــفا
ساحـــل ز دریا
داوریــّـه بچیـــن ای دل نگـــه در از دریه
ز
ماهی تا به مه افلاکیان
دســـت زَبـــان آدم و جــــــنّ
پـــــریـــه
( 28 )
ز دلـــبر دیـده ، دیــده
داوری
را پیام چــشم
و چید حسن از پری را
شگفتا غنچه بشـگفت در
شگِــفتم
گل افشان دل دُهان دُر از دری را
( 29 )
به چین وشرق وغرب ازشوخ
مهوش کــسی کو مذهب از عشقَ درآتش
پیام
از خـورشیــده در دســت
دل، داد چو تیــر اندر هــدف دُرَّ که دلکش
«»«»«»«»«»«»
ادبی ـ هنری
صفحهء
اول
|