همایون « مجـید »
برگ اندوه
گرد ماتم به شهر گسترده
باد آوای گریه می آرد
گل غمها هنوز میروید
و سپیدار بلند ٬
برگ اندوه به تنش میساید .
٭ ٭ ٭
شب چوغمبارهٴسنگین وسیاه
دامن وحشت خودکامه بگـُسترد همه جا
زهر آشوب ٬ به هرسو پاشید
شهر در کام سیاهی غلطید .
٭ ٭ ٭
« آسه مایی » چو یکی پیکر آغشته به خون
شانه برخاک سیه مانده زبون
قله هایش همه از ناز وغرور افتاده
سینه صد پاره به شمشیر جنون .
٭ ٭ ٭
شهر زانفاس مسیحا ٬ خالی
باغ از رایحهٴسبز جدا
بی رَمَق سبزه وگل
سرو وسوسن زطراوت شده دور
و درختان عقیم ٬ بی بَرو سایه وبرگ
می خراشند همه جا٬ حنجرهٴزخمی باغ
بغض اندوه٬ گلوگاه چمن مِفشارد
و شباهنگ حزین ٬
لطف آن زمزمهٴ دلکش خود بُرده زیاد .
٭ ٭ ٭
شهر بی روح وروان
شهر بی پیکر وجان
با دل پاره وخونین وتن خسته و ریش
که به جُز زوزهٴسوزندهٴباد
که به اعماق تنش میکوبد
همدمش نیست کسی ٬ همدلش نیست کسی
کوچ کردند همه زینجا ٬ کوچ.....کوچ !
کوچ کردند همه نومیدوخموش ٬
کوله بار غم واندوه به دوش
پا پیاده ٬ دسته دسته ٬ کودکی ترسیده در آغوش
نعش هابرجای مانده ٬اشک ها جاری
چهره ها آشفته از وحشت ٬ چشمها خاموش
پشت بر شهر کرده آواره بسوی ناکجا رفتند ؟!
از بلا یی درگریز ٬ سوی بلا رفتند .
شهرتنها ماند ٬ یکباره...!
شهر تنها ماند...٬ بیچاره !
شهر بی تو شد ...٬ شهر بی ما ماند
زیر پا شد شهرتنها ٬ زیرپای فتنه ها
فتنه های تازه یی از کینه های دیرپا
زیر پای « ازخودِ » بیگانه خوی نا سپاس
زیر پای آهنین ازخود وبیگانه ها .
٭ ٭ ٭
خانه ها ویران و دالانها ٬ ویرانتراز آن
سقف ها همه برخاک سیه افتاده
سینه برشانهٴسنگینهٴتهداب زده
سنگ تهداب زجا جنبیده .
پایه ها با کمری بشکسته ٬
خَم شده دیده به مِحراب بسته .
حفره هایی ٬ به جای روزنه ها
باز کرده٬ دهان چو مََجمَره ها
خشت وآوار همه ٬ روی هم انبار
خشت ها ٬ یادگاری از دیوار
شیشه ها ٬ یادگاری از دیدار
هـر طـرف پارچهٴ آیینـه یی
نقش رخسار یاروخاطره یی
در و دروازه وکلکین همه جا ٬
خورد و پا شان ویاسیاه گشت و زغال .
از رواق ٬ پایه وچوکات وکمان
طاق و سَرطاق ٬ همه رفته به باد .
٭ ٭ ٭
« َتخت بامی » ٬ که خِلوتگه گرم همه بود :
خِلـوت گـرم ٬ کبـوتر های شـاد ؛
خـلوت دوستان خوب وعـزیز ٬
خِـلوت گـرم شـا مهـای تمـوز
خِـلوت « پِیتــو » زمستا نی ٬
دگر آنجا ...٬ بجای خویش نبود .
٭ ٭ ٭
زیب هر پنجره یی :
جزسکوتِ شب واندوه وتب ودلهُره نیست ٬
گویی این پنجره ها ٬ دگر آن پنجره نیست .
دگر ازعشق وامید ٬ ذوق دیدار تهیست
وکسی نیست دگر :
تا ازین پنجره ها ٬
جلوهٴیاروطلوع مَه وخورشید نِگرَد
یا که زان رَوزنه ها ٬
نِگهی گرم وفریبا ٬ به بـیرون فِگنَـد
یا دهد عطرسرزلفِ سیه ٬ دست نسیم
نشهٴنسترن وساغر شهلا شکنـد .
٭ ٭ ٭
لیک اما...!
باز این بار٬ دست یغماگرِ باد
بازی دیگری برپا نهاد :
تا خراشد قلب اندوه باررا ٬
سینهٴ شــهرغریب و زار را ؛
تازیانه می زند برپَرده ها
پَرده ها ازهم دریده ٬ پاره ها
مَخمل ﮊولیده تار و بینوا
« گلشنِ » صد پارهٴ « جالی » نما
کو شُـد آویزان بروی کوچه ها ٬
پُر زگرد وخاک و بیرنگ ٬ بی جَلا
پرده هاافتیده ازسَر پَرده ها .
٭ ٭ ٭
با تورفت اما ٬ دریغا ...!
روح آرامش شبهای بلند
شب زیبای پُرازهلهلهٴکابل ما
که نسیم بوی خوش نسترن زیبا را ٬
عطر جانبخش« پتونی» و« اکاسی » ها را ٬
ارغوان وگل بادام وشمیم نعنا را
با سخاوت همه جا می افشاند .
همه جا رایحهٴلاله وگل
چَه چَه مست قناری ٬
همه جا نغمه ومُـل
وچه شوری ؛
زهم آوازی مینا ومی وساقی وآهنگ خوش چلچله بود .
یاد آنروز به خیر !
یاد آن روز...٬ به خیر!
٭ ٭ ٭
آنچه برما گذشت ٬ ازخواری
روزگاری بُد ٬ازگرفتاری
روزگاری وسخت دردآلود
که ترا ازدل ویرانهٴاین شهر ربود !
٭ ٭ ٭
با تورفت اما ٬ دریغا...! اعتماد ؛
باورویاری وعشق واعـتقاد .
پرده ها افتید ازچشم ونهاد
با غََرَض دادند ٬ هرچی را به باد .
یا غلط بودند یاران ٬ یا غلط یاری !
یا غلط کردند یکسر٬ یاغلطکاری .
٭ ٭ ٭
جاده هایی که زمانی « ره ابریشم » ٬
مَعبَـر« کاروان حُله » وعشق
شاهراه هنر وعلم وتمدنها بود ٬
جادهٴ آتش وباروت ٬ خون و افیون است .
جاده ها ٬ جادهٴافیون
جاده جاده ٬ همه خون .
چرس وافیون به رگهای زمین می جوشـد
شهر در هالهٴ افیون بخود می پیچـد .
کوچه ها سرد وخموش
نام خونبارهٴچند٬ قاتل سَـفاک به دوش .
٭ ٭ ٭
آه چون حلقهٴ دود
به سرشهر زده تاج کبود
ماه پنهان شده درخاکستر
که به پهنای افق کرده صعود
............٭ ٭ ٭
کوچه ها سردوخموش
لیک :زهرسوی رسد ٬ شَرفهٴ آهسته به گوش
شَرفهٴپای ونفسهای کسی بیگانه ٬
که بَـرد راه بس آرام ٬ بسی دزدانه ؛
کند آهسته عبور
در دل کوچه وپسکوچهٴدور
شَبَح ٬ شب زدهٴ٬ شب دل ِ٬ شبتاز ٬ شرور
تا بَـرد شبچراغ شهـر صبور
تا بَـرَد باز زشهر ٬ قامت نور .
٭ ٭ ٭
شهر ویرانه هنوز ٬
با تن خسته ودستان پُراز آبله اش
مشت برسینه وتقدیر خودش میکوبد ٬
خاکِ حِرمان ٬ به سرش می پاشد
نوحهٴغمزده ومویهٴپُردرد ترا
با گلایه به« زمین وبه زمان » میگوید ؛
سوگوار ازغم واندوه بزرگ فرزند
سنگ سنگ دل ویرانه ٬ به سرمی کوبد .
٭ ٭ ٭
گرد ماتم به شهر گسترده
باد آوای گریه می آرد
گل غمها هنوز می روید
وسپیدار بلند ٬
برگ اندوه به تنش می ساید .
«»«»«»«»«»«»
ادبی ـ هنری