شکیله نصیر "بهانه"
التما س
همه شب برین نیازم به جلا ل کبریا یی
که عزیز میهنم را دهی از ستم رها یی
در دیگری ندارم که روم به التما سی
تو مگر به رحمت خود ره ی دیگری گشا یی
نبود دیگر تمنا به جز از نجات میهن
تو مراد ما روا کن به بزر گی خدا یی
همه جا به لاله رنگ است پی خون بی گنا هان
تو به قلب داغد اران بنهی مگر دوایی
همه گوشه و کنار وطنم ز جنگ ویران
تو به این رباط ویران پی چاره ی برایی
سر من و صد هزاران چو منی به سجد ه ی تو
که خدای هر دو عالم تو به داد ما بیا یی
تو بده به ملک یاری توبده به خلق تو حید
که شکسته ملت ما برسد به همنوا یی
شده مردمم پریشان ز نفاق و دشمنی ها
در صلح و آشتی را تو گشا که درگشایی
برو ای "بهانه" خوش باش که خدای عالمیان
شنود التما ست بکند هر آنچه خواهی
کالیفرنیا
بیهوده
از یکی لکه ابری به تاریکی شب
شدم آن قطره ی باران که روم
سوی زمین
شاد بودم که شود
سبز زمینی ازمن
یا به یک گلشن خشکیده
طراوت بخشم
یا به یک ماهی
در برکه خشک
آب گردم که نمیرد ز عطش
یا که گلبار کنم
آن درختی که ندیدست
باران
یا که لبخند گشایم
به لب دختر زیبای بهار
که بود منتظرم
من دلم بود
که خود باشم وهرچه
که دلم خواست بکنم
لیک افسوس که تا
دیده گشودم به دور و بر خویش
همه جا آب بود
آنجایی که افتاده بودم
من به یک
بحر بزرگ
غرق
شدم
وای بر من
که
دیگر
هیچم
و
هیچ!!!!!!
«»«»«»«»«»«»
ادبی ـ هنری