سید همایون شاه (عالمی)
کویر ِ دل
به پاس ِِ مردم چشمم که گشته زار بیا
به در بمانده دیده به راه تو انتظار بیا
طواف ذوق سریع است همچو برق به دل
برای مرهم ِ این قلب ِ داغدار بیا
ز موج اشک نشد خرمی به دل حاصل
کویر ِ دلم را ببین چو رود بار بیا
ز دل بکش همه آن اوج از شکایت ِ خود
چو کان شهد کنی بر لبت سوار بیا
ز هجر ِ بیش ِ خمار لبت جنون دارم
بیار آن لب ِ میگون ِ چون انار بیا
ز نارسایی بسیار من ملامتم به خدا
میار بر سر ِ این قلب ِ من فشار بیا
چو دوزخ ست فراقم ز نو بهار ِ رخت
مرا برون بکن از این محیط ِ خار بیا
بریز بر سرو رویم ز عطر سنبل خود
منم که بسته به گیسوی ِ تابدار بیا
گذشت عمر به شب های بیشمار ِ فراق
بیا که یک یک ِ آنرا کنم شمار بیا
ز خون ِ دل قلمم رنگ کرده هر غزلی
خزان ِ عمر رسید ای گل ِ بهار بیا
ببین به قلب (همایون) شرار های عظیم
بریز آب در این دل که گشته نار بیا
12 جنوری 2010م
وزیر اکبر خان مینه
کابل - افغانستان
وجدان
اندر پَرش ِ نفس تو وجدان ملرزان
این گوهر ِ انسانی بدینسان ملرزان
از شش جهت آید هوس و دام ِ امل ها
دل کم بکن از بندگی نادان ملرزان
در چرخ ِ هوس کم بنما رقص مدور
شد عاقبت ِ چرخ چو ویران ملرزان
حرص و هوس دیر چو خاک آمده برباد
در آتش ِ امواج سر و جان ملرزان
با خصم هر آن سائل بیچاره مکن دور
در اوج ِ کبر قلب ِ یتیمان ملرزان
با کودک ِ معصوم مکن قهر به جاده
احساس ِ جگر گوشه ی افغان ملرزان
در طعمه میانداز ز غفلت همه کافور
آئین ِ جوانمردی چو حیوان ملرزان
هادی ز خرد کن همه اعمال به گیتی
مرواری ِ آن خانه ی پنهان ملرزان
با خار ِ جفای هوس ِ شوم ِ دو روزه
گلهای ِ خیال ِ خردستان ملرزان
بیدار نگهدار تو وجدان ِ گهر بار
تردید بخوابان به بهتان ملرزان
در اوج ِ تعصب منما سوز ِ زبان را
در بزم ِ جهان بیخودی اعیان ملرزان
در لرزش امواج ِ سخن چرخ بچرخد
بیهوده مشو دست و گریبان ملرزان
گوگرد ِ تعصب زده بس آتش غفلت
این برق ز نادانی مشوران ، ملرزان
با خون نشود پاک گهی خون عداوت
در کینه دل ِ خویش مرنجان ملرزان
در زهد ِ ریایی نبود عشق هویدا
تا گویی هدف راست بچوگان ملرزان
در منظر رخشان ، حقایق نگری کن
در آب همان منظره چندان ملرزان
بیزار شدم بیش از آن کار ِ منافق
ای مور بگو تخت ِ سلیمان ملرزان
آتش کاو ِ دوزخ مشو و فتنه نیفکن
با زشتی ِ خود دیده ی گریان ملرزان
با اوج ِ سخن چینی به گرد سر دشمن
چون مار تن خویش مپیچان ملرزان
غمّاز، ز دشمن تویی دشمنتر مفلوک
با خشم سر ِ رستم ِ دستان ملرزان
تا از دهن ِ غیبتی آید سخن ِ زشت
آن کله به تائید ِ سخنران ملرزان
صد چند کند یک سخنت را بر دشمن
بی سود نهانخانه ی نقصان ملرزان
امروزحریفان دو پشت اند ،دورو اند
بیهوده جگر را به حریفان ملرزان
از اوج بخل دشمنی با خلق مکن هیچ
دل را منما بی سر و سامان ملرزان
از فرط ِ حسادت شده ابلیس چه لعنت
آن طوق گهی دور ِِ گریبان ملرزان
قد خم منما در طلب ِ حرص بمردم
پیشانی ِ خود جز در ِ سلطان ملرزان
بسیار نوشتی که (همایون) ز حقیقت
با نوک ِ قلم دفتر و دیوان ملرزان
8 فبروری 2010م
وزیر اکبر خان مینه
کابل - افغانستان
«»«»«»«»«»«»
ادبی ـ هنری