|
رسول پویان
عطر شب
دی که محــبوبه شب عطــر فشانی میکرد
گــل پـژمـــردۀ دل یـاد جـــــوانـی میـکرد
در صفـای دل مهتابی شب غــنچه شکفت
خنـــده هـا بر وزش باد خــــزانی میـکرد
سوی ما خسته دلان چشـم سیه کـرده شب
تا سحــــر گه نگه و غمــزه نهانی میکرد
گلـۀ آهــــوی سیمـین بـه چـــراگـاه ســـمـا
مـــاه فرمــانروی وزهـــره شبانی میـکرد
همدم نـازک ما بــوده در آنشب گــل یاس
که بحــال دل ما مــرثیه خـــوانی میـکرد
عطر شب بــود و گل ونورمه وخلوت دل
ســـر شــــوریــدۀ ما یـاد فــلانـی میـکرد
طبع خـوابــیدۀ من باز در آن بــزم خیال
جستجوی هـــنر و لطف معــانی میـکرد
«»«»«»«»«»«»
ادبی ـ هنری
صفحهء
اول
|