ظاهر دیوانچگی
خشونت علیه پناهجویان افغان در اروپا
شب
با گلوي ِ خونين
خوانده‌ست
ديرگاه.
دريا
نشسته سرد
يک شاخه
در سياهي‌ي ِ جنگل
به سوي ِ نور
فرياد مي‌کشد
« احمد شاملو»
آمار کمیساریای عالی سازمان ملل برای پناهندگان
کمیساریای عالی سازمان ملل برای پناهندگان در ژوئن 2009 در گزارشی از 42 میلیون انسان که غریب دیار خود و بیگانه شده اند، سخن زده است. ازین رقم 16 میلیون بدلیل مسائل سیاسی، جنگ، تعقیب و شنکنجه، زور گوی و مردم آزاری، قوم کشی و ...دیار خود را به مقصد دیگری ترک کرده اند و 26 میلیون غریب دیار خود اند.
طبق همین گزارش کشور های توسعه یافته و یا در حال توسعه و صنعتی حدود 80 در صد پناهجویان را بخاک خود « پذیرائی » کرده اند.
در میان کشور های میزبان در سال 2008 میتوان از کشور های زیر با رقم پناهجویان در خاک شان نامبرد : پاکستان : 1.8 میلیون، سوریه 1.1 میلیون، ایران (980.000 )، آلمان ( 582.7000)، اردن ( 500.400)، جمهوری چاد ( 330.500)، جمهوری متحد تانزانیا (321.900)، کنیا ( 320.600).
بیشترین رقم محاجران از کشور افغانستان با 2.8 میلیون و عراق 1.9 میلیون میباشند. این خود 45 در صد پناهندگان است که در در وسعت جهانی زیر نظر صلیب سرخ میباشند.
باری، سالیان سال است که افغانستان بعلت محاجرت و جابجائی شهرونان اش در مقام اول کشور های قرار دارد که مردم آن چه در درون کشور و چه در بیرون در آواره گی بسر میبرند. این مقام خود بیان گر وحشی گیری و جنایات است که چندین دهه است که گریبان گیر مردم افغانستان شده است.
یونان، ایستگاه پناهجویان قبل از سفر به فرانسه
مدتیست که آوارگان افغان راه معروف ترکیه، یونان و ایتالیا را به سختی عبور میکنند و خود را به کشور فرانسه میرسانند تا بلکه ازین کشور به انگلستان که به باور شان شرایط بهتری را از فرانسه دارد، پناه جویند. این آوارگان که خیلی ها جوانان زیر هژده سال میباشند که به امید زندگی و آیند ه ای بهتری جان و هستی خود را بخطر می اندازند ومتاسفانه، اکثر اوقات جز مصیبت چیز دیگری دستگیر شان نمیشود.
قبل از رسیدن به فرانسه، افغان ها همچو سایر پناهندگان در یونان ناگزیر« منزل» بپا میکنند تا بلکه ستاره ای اقبال شان در تیره روزی بدرخشد و صاحب مدراکی شوند و بعنوان شهروند مثل خیلی ها زندگی کنند و یا بهمین امید به کشور دیگری پناه جویند.
قابل یاد آوریست که یونان بدلیل تعدد روز افزون پناهجویان و عدم یک قانونیکه حقوق انسانی برای آوارگان قایل شود، بعنوان یک مشکل بزرگ بدین آورگان برخوردی ناشایسته میکند. باید گفت که کشوریونان امضا کننده کنوانسیون پناهندگان سازمان ملل متحد می باشد که در سال ۱۹۵۱ تصویب شد. طبق این کنواسیون پناهنده کسی است که به خاطر نژاد، دین، ملیت، عضویت در یک گروه سیاسی یا اجتماعی و یا ترس از تعقیب و دستگیری در خارج از سرزمین خود به سر می‌برد و به دلیل این ترس، نه میتواند از حمایت کشور خود برخوردار شود. زیادی از پناهجویان افغان مستحق درخواست پناهندگی اند و می باید به درخواست هر یک شان توجه ی طبق کنواسیوان ژنو شود.
رفتار بد و خشونت بار کشور یونان بار ها توسط ارگان های بشردوستانه افشا شده است. در جزایر نزدیک به ترکیه که تعداد پناهجویان بیشتر از دیگر مناطق یونان است، برخورد ها زشت تر و زننده تر بروز میکنند. بد تر از آن گاه گاهی مردم برای دور کردن خارجیان از محل دست بتظاهرات میزنند و بیزاری خود را از آوره ها بنمایش می گزارند. بدین صورت آواره ها بدون اطمینان دست و با ترس و لرز با زندگی تلخ پنجه نرم میکنند.
باری، کشور یونان با داشتن 16000 کیلو متر مرز و با داشتن صد ها جزیره و با وجود مصارف گزاف جهت حفظ مرز هایش، نمیتواند از آمدن پناهندگان جلو گیری کنند. پناهجویان در مراکزی با سر پناه های کارتنی، پلاستیکی و گاه چوبی بدون کوچک ترین وسایل بهداشتی در شرایط ناگواری زندگی میکنند. برخی ازین پناهندگان سالیان است که به امید رفتن به دیگر کشور اروپا غربی در یونان ماندگار شده اند و گاه تلاش میکنند تا در خود یونان درخواست پناهندگی بدهند که طبق آمار بعضی از رسانه ها فقط دو در صد شان در سال به اخذ مجوز نایل میگردند.
بقول برخی از سازمان های بشر دوستانه عده ای ازین پناهجویان به امراض گوناگون از جمله تبرکولوز دچار شده اند که از تداوی و درمان لازم محروم اند.
اردوگاه کاله و خشونت دولت فرانسه نسبت به جوانان افغان
آنانیکه میتواند توسط پول و قاچاقبران از یونان خارج شوند، اکثرا خود را به فرانسه میرسانند. این محاجران که در میان شان آورگانی از سر زمین های جنگ زده ی دیگر از جمله کرد ها، عراقی ها و سیاهان نیزدیده میشوند، چند سال پیش در اردوگاه سانگت به امید ترک کشور فرانسه به قصد انگلستان که تو سط صلیب سرخ اعاشه میشد، با سر نوشتی گاه نا معلوم روزگار بسر میبردند. سانگت شهرک است در شمال فرانسه در ساحل دریا شمال که تونل معروف فرانسه- انگلستان در زیر دریا مانش ازین منطقه آغاز می یابد. اردوگاه سانگت در نوامبر سال 2002 توسط وزیر داخله ی وقت نیکولا سارکوزی با خوشنونت بسته شد و آوارگان در میان جنگل ها و شهر ها دور و بر آواره تر شدند. عده ای زیادی از فرانسه بزور اخراج شدند.
اخراج افغان ها به کشور جنگ زده و بی امنیت در دستور روز خیلی از کشور از جمله کشور فرانسه می باشد. پرواز طیاره های مخصوص جهت حمل پناهجویان افغان به کابل را در سال 2005 و نوامبر سال 2008 بیاد داریم. این پرواز ها محصول کار مشترک دولت های انگلستان و فرانسه بود که با وجود اعتراض سازمان های دفاع از حقوق انسان ها انجام گرفت.
برخی از آوارگان با وجود قوانین سخت، سرکوب و اخراج، از هدف رفتن به انگستان دست بر دار نشدند. آهسته اهسته در جنگل های منطقه ی پادکاله که شهری بندری در شمال فرانسه است با بر پا داشتن خیمه و ساختن کومه ها و به امید گذر پنهانی به کشور انگلستان با شرایط سختی مسکن گزین شدند.
هر چند محاجرین توسط نیرو ها و سازمان های بشردوستانه حمایت میشدند، با وجود آن صبح روز 21 سپتامبر 2009 پولیس با تدابیر حیرت بر انگیز از جمله بلدیزر به جان پناه جویان حمله ور شد. لانه و کاشانه شان زیر روی شد. برخی دست بفرار زدند و برخی دیگر در چنگ پولیس فرانسه افتادند.
بقول رسانه ها نزدیک به 276 محاجر افغان دستگیر شدند که از جمله 135 نفر شان جوانان زیر 18 سال اند. اجازه ای درخواست به عده ای ازین آوارگان داده شده است و باقیمانده در محبس مخصوص محاجران در انتظار تعین سرنوشت بسر میبرند.
از اوایل ماه اکتبر 2009 تا به امروز، دولت فرانسه با همکاری دولت انگلیس قصد پرواز یک طیاره مخصوص از افغان های در بند را دارد. این پرواز می باید عده ای زیادی از افغان ها را به قصد اخراج از فرانسه به میدان هوائی کابل از طریق باکو - آزربایجان برساند. قرار است که این پرواز در همین چند روز آینده صورت گیرد.
شخصیت ها، ده ها سازمان و ارگان سیاسی و غیر سیاسی، تجمع ها و گروه های بشردوست، وکلا پارلمان اروپا و... نسبت بدین تصمیم دست به اعتراض زده اند و نامه های به مقامات مسئول فرانسه ارسال کرده اند. اینان از دولت خواسته اند که این آوارگان را در کشور جنگ زده ای افغانستان نفرستد و به درخواست شان رسیدگی شود.
این آوارگان بعد از تحمل مصارف زیاد و طی کردن راه های پر زحمت و پرخطر که گاه به قیمت جان شان تمام میشود، بعد از ماه ها و سال ها آواره گی به کشوری برمیگردند که نا امنیتی، فساد در سطح بالا و پایین، جنگ و خون ریزی، فقر و در بدری هنوز که هنوز است، منظره ای اسفبار آنرا میسازد.
