صادق پیکار

درد دل مهاجر بزرگ سالی در انزوای اجتماعی



دیار غربت

دیار غربت من دشت مرده را ماند
نفس کشیدن من آه و ناله را ماند
چه روز ها که غروبش چو شام پر اندوه
چه شامها که صباحش، فسرده را ماند
نه آشنا، نه مصاحب، نه همنشین ، نه رفیق
خدا گواست که همسایه، سایه را ماند
سخن به کس نتوان گفت، کس نمی فهمد
تمام مردم این شهر، گنگه را ماند
ز حرف روز به جز یک لغت نمی دانم:
" اپوینمنت" ، که آن عذر وعده را ماند
وجود من که زمانی چو شمع جمعی بود
در این دیار، چو اشک چکیده را ماند
فسردگی و پریشانی روان، هر روز
دهان گشاید و مار گزنده را ماند
نگو که میهنت آنجاست، میتوانی رفت
که رشته ای پدری، دام و دانه را ماند
وطن خوش است، بهارش و هم زمستانش
ولیک اهل زمامش، درنده را ماند

 

«»«»«»«»«»«»

ادبی ـ هنری

صفحه^ء اول