پیکار پامیر
ای روز گار. . . !
روزگار، ای روزگار، ای روز گار !
می شتابی بی وفا !! ، دیوا نه وا ر !
می زنی برهم بسا ط زنده گی
می تپا نی مرغ جان را با ر با ر
می خلانی خار را در پا ی گلُ
می نشانی لاله را بر جای خار
بخت را با خاک یک سان میکنُی
خاک را بر چرخ می دار ی سوار
ناکسان را سروری ها می دهی
صادقان را می کشَانی پا ی دا ر
نیش کین بر جان دانا می زنی
می نوازی جاهلان ِ نا بکا ر
ای پلنگ ِ خود پرست ِ نا صبو ر
ای کمال ِحیرت لیل و نها ر
روزگار ، ای روزگار، ای روزگار!
می سزَد ار گویمت نا پا یدا ر .
حال عجیب تو ندانم
ای مام وطن چیست نصیب تو، نه دانم
یا کیست بگو دوست و حبیب تو، نه دانم
عمریست شدی بیکس و بیمار "سیا ست"
باشد به کدام خانه طبیب تو ، نه دا نم
آزاد شد از قید و قفس مرغ گر فتا ر
قید و قفس و حال عجیب تو، نه ندانم
در کوره ی آتش همه غلتا ن و فغانی
اما شرر سوز لهیب تو ، نه دا نم
آهنگ و نوایت به جهان ، ورد زبان شد
در کوی خودی شور و نهیب تو، نه دانم
آری! چه بود راز نهان تو که هر گز
خاصیت (پیکار) غریب تو ، نه دا نم .
ماه جون 009- تورنتو
«»«»«»«»«»«»
ادبی ـ هنری