دکتور یاســــر وحید
انتخابات درمان درد هاي ديرينه ات نيست؛ سرزمين من!
فردا پنجشنبه 29 اسد 1388 دومين انتخابات رياست جمهوري افغانستان برگزار
ميشود. اين دور ناهمگوني هاي بسياري با انتخابات اول دارد.
مردم افغانستان با سهم گيري شان در نخستين دور انتخابات رياست جمهوري
مشاركت ملي را تمثيل و روند سياسي تازه ي را تجربه كردند. سايه آرامش و
امنيت، خوشباوري از وعده هاي چربي كه نميدانستند دروغين و فريب محض است،
شعورسياسي نيم بند كه درك نميشد "قرارداد بن" سرنوشت افغانستان را در خريطه
استعمار سرپيچ كرده و گره زده است و عدم تاثير موجوديت نيروهاي نظامي خارجي
سبب عمده سهم گيري چشمگير مردم در انتخابات اول بود.
مردم بيرنگ و نيرنگ پاي صندوقهاي راي رفتند و با وجوديكه رنگ بازي از رنگ
نشان انگشت گرفته تا اعلام نتيجه بعدا برايشان آشكار شد؛ بازهم به يك فرداي
روشن خوشبين و اميدوار بودند.
ولي پنج سال بعد از آنروز مردم از اتوبس آرزو هاي بيشمار شان در يك جاده
خاكستري پياده گشته اند كه از آغاز تا پايانش جز تاريكي و وحشت چيز ديگري
نمي بينند.
زعامت هشت سال گذشته بجاي اينكه كشور را از گرو معامله جهاني رها كند
دوباره با تكرار سياست هاي ناكام وننگين گذشته ها!!! درگير چنگال سياه وسرخ
آدم خواران دنيا ساخته است. هرگز براي ترويج دولت- ملت شدن توجه صورت نگرفت،
اضافه برآن با انتصاب هاي سليقه ايي و مصلحتي بنياد دولت شدن را نيز شكننده
و لرزان كرد.
پنج سال بعد از انتخابات اول؛ امنيت كه ما مثل آب و اكسيجن محتاجش بوديم
گردآلود است، اقتصاد كه ضربان قلب ماست و شريانهاي تشنهء مارا جان ميبخشد؛
اسير مافياي بازار آزاد شد. عدالت و انصاف كه چشم اميد مردم است با ضربه يك
مشت پول كور گشته ميشود.
مديريت سالم و ساماندهنده كه به مثابه دست و پاي نظام پنداشته ميشود و
جامعه را به حركت و پيشروي وا ميدارد در گرو بي بند و بار ترينان قرار دارد.
از وزير تا والي و فرمانده پوليس بيسواد و بي كفايت و فقط بايد سرقلفي دار
كمپاين كرزي باشد وبس.
فرهنگ و انديشه براي ملت هاي برخاسته از آوار جنگ و بحران از با اهميت ترين
سازه هاي انكشاف و بازسازي اجتماعي شمرده ميشود ولي مثل دوره هاي استبدادي
محدود و منزوي باقي ماند. آزادي بيان كه در جامعه مردم سالار به مثابه زبان
گوياي مردم است به باد ديگ بخار تشبيه شد. رسانه ها كه مي بايست براي تقويت
فرهنگ و ارزشهاي ملي فعاليت ميكردند جز ترويج ابتذال و انحراف مردم چيزي
براي انتشار نداشتند.
در كنار پخته سازي چند شاهراه!!! خصوصي سازي سرمايه هاي ملي، دروغ گفتن،
دزدي كردن، قاچاقبري و آدم ربايي و معامله گري از كارنامه هاي برجسته حكومت
انتخابي اول به شمار ميروند.
و مردم اما؛ وجدانهاي بيداري كه بي52 نصيب شان، گوانتانامو و بگرام خانهء
غريب شان شد. مردم؛ اما دستان توانمندي كه DDR شدند تا اسير باشند و دست
نگر و گدا بمانند. مردم؛ هنگاميكه كوچك ترين بيماري عايد حال شان شود بايد
در پاكستان و هندوستان تداوي شوند الا بايد بميرند و در گورستان... مردم؛
وقتي از مكتب و مدرسه و دانشگاه فارغ گردند با وجود سپري نمودن امتحان PRR
كاذب بايد رشوه بپردازند تا استخدام شوند الا بايد مزدور ايراني ها باشند.
مردم وقتي صداي آزادي و حق خواهي را فرياد كنند بايد به رگبار و گلوله بسته
شوند.
حالا با این همه نارسایی ها و ناروایی ها در دومین انتخابات مردم چی تصمیم
دارند؟
مردم با تمامیت جسارت و به سادگی اظهار میکنند که هرکسی برنامه های خارجی
ها به ویژه امریکایی ها را قبول کند و از جانب آنها مورد تایید باشد رییس
جمهور است. به کمیسیون انتخابات به قدر گیاهی باور ندارند و به وعده ها و
برنامه های نامزد ها باور نمی کنند چی اینها از آزمون ملی ناکام بدر آمده
اند. برداشت عمومی همین است ولی تصمیم و طرزالعمل مردم ناهمگون. شاید سهم
گیری گسترده و وسیع مردم را در انتخابات شاهد باشیم اما درک و دریافت و
تصور شان همانست که گفتیم اظهار میکنند.
به هر هر حال چی فکر میکنید؟ آيا فردا روزي خواهد بود كه افغانستان و مردمش
از اين همه مصيبت و دردي كه نه هشت سال بلكه سالهاست دچار شان است؛ نجات
پيدا كنند؟
اين همان پرسشي است كه فردا پاسخ مي يابد. آری...! یا نی...!
اما امروز پيش از اين پاسخ؛ شمار زياد مردم از آينده ي روشن و فرداي آفتابي
نگران اند و حس ميكنند كه انتخابات برايشان صلح، وحدت ملي، نجات، تغيير و
اميد، آغاز نو، قانونيت و عدالت به ارمغان نياورده و درمان دردهاي ديرينهء
افغانستان نمي باشد.
28 اسد 1388/ كابل