سید همایون شاه (عالمی)
هوس رهبر
وای که این ملک چه بیسر شده عالم و نادان همه رهبر شده
دزد رباید سکه را از گدا قصر چو اعمار کند پُر بها
کرده ز قانون چنان انحراف تا سخن ِ خویش کند پُر ز لاف
بسکه وکیل دیده کسان ساده لو کسب کند رای به دیگ ِ پلو
کثرت پول آنچه قباله کند ملک ِ کسان را به حواله کند
کشور ِ ما کشمکش ِ خائنان مردم ِ بیچاره پی آب و نان
آن یکی نخلست چه فرسوده حال در پی ِ قدرت شده همچون شغال
آن دگرش بود به دزدی شهیر بخت ِ سیاهش شده امروز شیر
عقل و بصر نیست بسر ها کمی گرگ کجا ؟ با رمه شد همدمی
ای که به سر کرده ی تاج زری هیچ بدانی کمی از داوری ؟
هیچ بدانی ز حساب ِ فلک خویش بیندازی چرا ؟ در تلک
آنکه نفهم است و بداند که هست ز احمق ِ نا فهم به چندان بهست
وآنکه نفهم است و نداند که هست وای بر آن مدعی ِ خود پرست
حلقه ی زنجیر هوس محکمست ملت ِ بیچاره ی ما را غمست
رهزنی امروز شده بر ملا پایه ی دزدی که ندارد بقا
رشوه ستانان که به دفتر شدند خائن و مغرور چه بی سر شدند
چوکی به هر جاست بهمراه قهر آنکه رجوع کرده بخوردست زهر
دفتر ِ خود را چه تجمل کنند لیک به هر کار تغافل کنند
نیست سواد و همه در مانده اند رشته یی تحریر پراکنده اند
آن دُر دری شده خر مهره ی نیست ز املا خبری ذره ی
هر چه نوشتند و به انشاء رسید پیش رئیس ماند به امضاء رسید
نیست جدا یک خبر از مبتدا نقطه گذاری تو بیابی کجا؟
نیست سوالیه و یا کامه بین صفحه به یک جمله نویسد چنین
بسکه زبانها به هم آمیختند رنگ به روی ِ ورقی ریختند
معنی و مطلب همگی گم شده جو ز جواری همه گندم شده
هیچ کسی پیرو قانون نیست جز جگر ِ ما جگری خون نیست
هست چرا؟ تشنه ی قدرت همه بسته بسی چشم بصیرت همه
جامه بپوشند همه رنگ رنگ ظاهر ِ افرشته به باطل پلنگ
رفت حیّا از رخ مردم چرا؟ حیله و نیرنگ چو آب ِ بقا
ظالم و مظلوم چشم پاره شد گوهر ِ ما در صدفش خاره شد
گوهر ما بود وقار و شرف شغل ِ گدایی بربود از کنف
نیست ز آثار ِ بزرگان خبر پُر ز نگین گشته زری طوق ِ خر
مردی کجا؟ آن ره مردان نماند جز غم و اندوه ِ یتیمان نماند
دست گدایان به همه شد دراز تا ز تملق شده در امتیاز
وای به حال ِ دل ِ بیچارگان فقر برَد قوت ِ دست و عنان
نشنود آواز ِ فقیران کسی کوته زبان مانده چنان بی بسی
مردم ِ نا دیده به قدرت رسید هر چه بدید زود به حلقش کشید
گو برو و بیش به غفلت بمان آه ِ یتیم سخت بگیرد بدان
دولت وقدرت که نماند بکس مال ز حلق ِ تو برآرد هوس
این سخن ِ پند ِ بزرگان بود آنچه بکردی به تو مزد آن بوَد
بیخردان راه ِ تجمل زدند سان ِ سپیدی دوگزی می برند
ملت ِ ما هیچ (همایون) نشد
هیچ تسلی دل ِ پُر خون نشد
اول سرطان 1388 ه ش
وزیر اکبر خان مینه
کابل - افغانستان
سدّ ِ امل
من بنده ی معبود حق از غیر غمم نیست
پروای در این غمکده از بیش و کمم نیست
من محو چنان حسن که در وصف نگنجد
جز عشق به مضمون ِ سخنها رقمم نیست
من بت شکن ِ نفس شدم در هوس ِ عشق
از کارگهی گیتی به دل گر صنمم نیست
هر لحظه چو طفلی به چه گریم به بهانه
در چشم بجز حسرت وصلش که نمم نیست
در هر سخن ِ مدعیان طعنه نهفته است
آب ِ دم ِ شمشیر خورم هیچ دمم نیست
باران ِ ز سنگ است ز طفلان به جنونم
تاثیر از آن جور و جفا یا ستمم نیست
در شش جهت ِ گردن ِ من تیغ ِ جهالت
مانعی در این راه ِ پُر از پیچ و خمم نیست
در سینه ی پُر حسرت ِ من هیچ بدانی ؟
صد گونه کتاب است به رنگ ِ قلمم نیست
دل سدّ ِ امل بسته در این گوشه ی تنها
جز عارض دلدار در این جام ِ جمم نیست
هر دانه در این خرمن هستی شد و آمد
یک درهم و دینار ز دست ِ کرمم نیست
از غیر گذشتی و ( همایون) شدی امروز
جز عکس رخ ِ یار ببین در حرمم نیست
29 جون 2009م
وزیر اکبر خان مینه
کابل – افغانستان
محرم یار
آتش ِ عشق تمنای ِ جهانم بگداخت
نقد ِ اندوخته ی کون و مکانم بگداخت
سایه ی جهل امل محو شد از پرتو ِ آن
جذبه ی عشق یکی نام و نشانم بگداخت
نقطه از مهر بشد همچو کتاب ِ هنرش
چون شرار آمده این برق نهانم بگداخت
راه ضیق است در آن دایره ی محرم یار
راه بردن ز ره ِ فکر گمانم بگداخت
ز خرابات و کرامات و مکافات نه ام
سخن ِ اهل ِ مناجات بیانم بگداخت
نشد این دل ز رهی سبحه و سجاده گری
تیر ِ پُر آتش ِ جانان کمانم بگداخت
شعله ی شوق به خاکستر ِ من باد زده
آتش ِ عشق بسی آب ِ دهانم بگداخت
غفلت عیش که شادی زده اندر دل ذوق
گذر عشق واله رگ رگ ِ جانم بگداخت
مست ومستم که همان رایحه رحمت وی
چون بهار آمده این فصل خزانم بگداخت
رفته بودم به حرم تا که نشانی یابم
برق ِ تندرو به دل روح و روانم بگداخت
کعبه ی دل که نهانخانه ی دلدار بوَد
صاحب ِ خانه بیامد که توانم بگداخت
خبر ِ عشق (همایون) بود از هر خبری
مژده ی این سخن ِ نغز زبانم بگداخت
9 جولای 2009 م
وزیر اکبر خان مینه
کابل - افغانستان
«»«»«»«»«»«»
ادبی ـ هنری