بهانه
غروب زندگی
در غروب زندگی آرام آرام می روم
تا به خود آ یی ز ما یک شام تاری بیش نیست
عمر ما بگدشت و مطلوبی به کام ما نشد
بهر لطفتت ای فلک جز انتظاری بیش نیست
در طلوعم مقصد از دیدار جانان بود و بس
در غروبم دید ه گان خون بباری بیش نیست
رفته ام با نا امیدی از درت ای نا زنین
در درون سینه درد بیشماری بیش نیست
یاد باد آن شب که چشمان تو شد میخانه ام
زان شب پرخاطره ما را خماری بیش نیست
آتشی زد عشق تو بر خرمن جان و دلم
حیف کان سوزندگی ما را شراری بیش نیست
رفتی و چشمم به سودای فراقت کور شد
بین که در هجرت مرا دنیای تاری بیش نیست
در دلم از شوق دیدارت بهاران ساختم
زان بهاران امید جز خار زاری بیش نیست
عاقبت شیرین نشد از بوسه ات کام دلم
در سبوی شهد ما را زهر ماری بیش نیس
می روم تا نشنوی دیگر زکس نام مرا
یادگارم از تو جز قلب فگاری بیش نیست
رفته ام با نا مرادی از درت ای هم نفس
در کنار از اشک دیده جویبا ری بیش نیست
داشت امید ی دل بیچاره بر پیما ن تو
از جهان باورم جر یک کنار ی بیش نیست
ای فلک ما را نشد قسمت جمال یار ما
زان گل خوشرنگ ما را نیش خاری بیش نیست
کی توانم بیش از این بر لب برم حرف دگر
چاره ات آخر ( بهانه) جز فراری بیش نیست
«»«»«»«»«»«»
ادبی ـ هنری