|
م عادل
قفس
درپنجره های آهنین
دراندرون سلول های ظلم
دراندرون زادگاه دلم
درچنگال نامساواتی
درقیدکفر
درفضای پاک خانه ام
درکوچه های که قامتم برافراشته شده
درکلبه ام که در آن رنگ محبت آموختم
درفضای پاک خانه ام
زیرچنگال های وحشت اجنییان
زخمی ام
و درآن پنجره های آهنین
دراندرون سلول های بی عدالتی
درفضای پاک خانهءخودم
اسیرم
زبانم خشک
گلویم بند
ولی
چشمان خسته ام همچنان بینا
تیزبین
گشاده بین
وروشنترازهرزمان
!!!!!!
رفت و آمدهای کوچه گی هایم
دست فشردن شانرا
عهدبستن شانراباگروه گک های ظلم
جام جنگی های شانرا
قهقه خندیدن های شانرا
بزله گویی های شانرا
خیره خیره
به تیزبینی میبینم
«»«»«»«»«»«»
ادبی ـ هنری
صفحهء
اول
|