ک . پیکار پامیر
زنده شود باز طربهای ما
جنبش خشکیده ی لب های ما
ناله شد آویزه ی شب های ما
گردش آواره ی چشمان تر
آتش نا دیده ی تب های ما
لرزش دستان تهی زاب و نان
رفته ز خود موج طلب های ما
حیف، نه سوزد ستم روزگا ر
آه دل و سوز لهب های ما
رفته هدر باز ز دست جفا
جمله سبب ها و نسب های ما
خوب و بد ارگشت عجین ازقضا
مانده به جا لیک ادب های ما
می شود آخر لب ما تازه تر
جوش زند شهد عنب های ما
گر به خود آییم و شویم همصدا
زنده شود شور و طرب های ما.
جنوری 2009 تورنتو
«»«»«»«»«»«»
ادبی ـ هنری