جاویدفرهاد
عابر،پتوبپوش زمستان هنوزهست
درجاده های یخ زده باران هنوزهست
درخلوت غریب من وکودک وزنم
رویای پرتصوری ازنان هنوزهست
این جاشکسته کاسه وآن جاپیاله ها
این سفره های خالی ومهمان هنوزهست
گل مرده آب نیست،ولی خاطرات آن
درذهن عاشقانه ی گلدان هنوزهست
هرروزیک پرنده جوانمرگ می شود
یعنی متاع مرگ فراوان هنوزهست
با آن که قحط سالی عشق ونجابت هست
چیزی درون عاطفه پنهان هنوزهست
اما برای خوردن گندم خدای من
وسواس ناشیانه ی انسان هنوزهست
«»«»«»«»«»«»
ادبی ـ هنری