حشمت امید
بادهء مهتاب
این شعر، شعر یک ســــپیده دم است ،
شعر بیداری پر از امید پرندگان است،
شعر تــرانه هـــای صبحگاهان است،
و بیاد عزیزی است که با ظهور زیبای خورشید ، در خیالم حضور یافت و گرمم
ساخت.
یادش بخیر!!!
با حضورت تازه کردی خاطـــرات ناب را
هـــدیه آ وردی به من آ ن لـــذت کمــیاب را
لحظه ها ی بیتو بودن، لحظه های مرده اند
زنــده کــردی ارزش این رفتـــهء نایاب را
لحظه ها رفتند وخواهند رفت چون آب روان
کــــاش با زنجیــــــر می بستـنـد پای آب را
زندگانی خواب ملموسی ست در شعر خــدا
در پی تعبیـر بودن ، خوش نسازد خواب را
عاشـقم من ، عاشــق زیبـــایی این زندگـــــی
میچـشــم با چشـم هایــم ، بــاده ء مهتــاب را
می برم این یاد های نغــز را تا بیــــــکرا ن
یاد تو ، یاد غــــروب و سـبزه و شبـــتاب را
زنــده می مانــد تمــــام یاد هــــا در ذهن من
نیسـت پایان نامـه ای ، اســـطورهء پایاب را
شیشهء دودی " باور" دیــد ِ چشـمم را گرفت
حیف ، دیدم دیر ، رقص سایه بر مرداب را
شانزدهم سرطان
1387
«»«»«»«»«»«»