همایون « مجید»

              تنها ٬ باتوبود

تنها با توبود ٬ که میشد جوانه زد :

                                     سبز وشگفته بود و سرشاروشوخ وشَنگ .

تنها با توبود

               کزعطرپونه ها ومَی شبنم بهار

               گلوا ژه ها نوشت وغزلها سرود شاد .

                     ٭ ٭ ٭

تنها باتو بود که میشد بهار کرد

              عطروطراوت همه گلهای دشت را

              درپای تو فشاند وبه راهت نٽار کرد

              ازشاخه ها ی سبزرزان خوشه ها بچید

              گلخوشه ها به کوزهٴرنگین شب سپرد

              با دختران رز گره از راز د ل گشود

              وزچشمهٴ شفا ی لبت جرعه ها ربود

              ﺁب حیات خورد و به رویت بهارکرد .

                      ٭ ٭ ٭

تنها با توبود که میشد به باغ وصل

             رنگین گلشنی که لبا لب زبوی گل

             بیخود زعطرمریم ونسرین ولاله بود ٬

             اندرنوای شَنگ و شَرنگ پیاله بود .

             در شور پرجنونِ همه بلبلان باغ

             درجشن پُرشکوه قناری وساره بود .

                       ٭ ٭ ٭

اما دریغ ودرد که اکنون تونیستی !

             نورستارهٴتوبشُـد زﺁسمان من !

                               د ست شَبش ربود .

            این سقف شعله بار دگرباره سرد بود .

            گویی که از ازل : 

                              این ﺁسمان غمزده ام بی ستاره بود !

                                                                      20.11.07 

«»«»«»«»«»«»

ادبی ـ هنری

صفحه^ء اول