داکترقدیر روستا
عاق آسمان
من درخت خشک قرنم
تاروپودم طعم تلخ مرگ را از پیش می داند
ریشه هایم از هجوم نفت وگاز عصر سرخ
زشت آشفته ست
برگهایم را
زهر ابر نیمه شبهای بهاری ریخته
تا مصب مسموم تردیدم.
تیشه های آذرخش آهنگ رستن را زمن کنده ند
باد سرد روزگار آکنده از پوچی
شاخه هایم را.....
ژالهء دون تمدن، شسته جسمم را به ناکامی و، اما باز
می دوانم ریشه ها تا کوچهء نمناک
ـ زیرخاک ـ
من درخت خشک قرنم
آفتابم یاربود، اما نه بارانوار
من درخت خشک قرنم
سالها شد آرزوی آب پاک چشمه ام کشته
هست وبودم در امید بوی سبز زندگی پوسیده
چون آهی نمک آگین
سالها شد در زلال آب رودی تن نشسته م
انتظار آب دارد
ـ تپه شدیار دیرین سال ـ
من درخت خشک قرنم
یادگاراز تبار سبز کوهستان مشرق
از تبار برف و بارانهای خورشید آشنای شعر
سرزمین " نوبهار" وزادگاه آتش زردشت
لیک باد سرنوشت آورده ام اینجا.....
گاه وبیگه جنگلم می راند از خود مادراندروار.
من هزارآوای خاموش گلستان های بی آبم
من چکیده قطره یی از ابر نافرمان
من همان بیگانه درایران وپاکستان
تا به آنجایی که می گویند:
هی
برو
افغان!
من کیم حتی علفها هم نمی دانند!
با زبان تیغ مانا شان ، به زیرخاک یا باران
آه ! شاید من
سنگ کوه پیر تنهایم
هزاران سال!
خفته در یک غار مرموز تفکر
سده ها در مغز افسانه
من یتیم کوه پیر انزوا در پشت
مادرم را قرن کور زشت بلعیده ویا کشته به " دشتی شور"*
من خیال خام اطفال گدایان زمینگیرم
پرتگاه قله کوهم چنان در انتظارتلخ
چونکه طفلی مادر خود را.
من گدای لاغر شهرم
توشه ام را دزد برده
فقر با من سخت همراز است.
من پریده خواب از چشمم
بخواهی یا نخواهی
سالها بیدار
من همان نفرین نویس روسپی اندیشه گان
در دهان شان صدزبان شک
من به دار آویز لعنتخوان
بر عروس پوچزای دهر
من پریده دست وپا و سر... به یک سو
از زمین تیربارانهای آدمزار
من دمای خنده ام با صفر در پیکار!
هی !چه می آشوبیم بسیار...
من همان آوارهء تقدیر جبارم
کوچ درد وزخم شانه
راهی ام تا قاف افسانه
گوشهایم را صدای صنعت کمزاد کر کرده است
دست و پایم استخوانش کور و پوسیده ست
چون دیوار " ظلم آباد"**
من دو راهی دیدهء پیر مسافر
نیم خشک و نیم تر در آتش هستی فتاده
شاد یا غمگین
راه سوم خوانده ام یکبار در رویا.
من تهی کشکول هستی را فکنده در بیابانی
من کسی گم کرده ام در ازدحام خام اندیشه
من حزین بار گران بر دوش هستی
در رواق آرزویم نعش سبز سرد بی پروا
خفته تا پژواک فروردین.
من کران تا ناکران پیموده راه هیچی وپوچی
من فلان قرن بهمانم !
من تشعشع اتم های ندانم چی
وزکدامین لابراتوارم پراکندند.
من سیاهی رویداد عصر جهل خشک
یا همان توفالهء اعصار تاریکم.
من زسامانی فروپاشیده چون کوهی
از تهء اندیشهء آتشفشان سده های دور....
نا به سامانی،به سامانی به قصد کشتنم صف بسته
ـ چون لشکر ـ
تیر ایمانم
از کمان جسته ، دگر تنهای آواره
شادمانی ، تا کدامین کشور نا آشنا از من فراری!
من چه بخت تیره دارم
های مردم!
تیره چون شبهای بی ایمان.
من جذامی ِ تبعیدگاه عصر علم ظلم.
من درخت خشک قرنم
قرن پوچی وبی بقا چون نفس وحشی
قرن آدمخوار زهرآیین
قرن اقیانوس دد سیما
انقلاب سبز را آتش زدن با گازـ
قرن پستیزا، بلندی خوار.
من درخت خشک قرنم
آسمانم عاق کرده
برف وبارانم که می دانی !
من شکسته
نا شکن ، اما
انتظار یک قیام سبز را دارم
یک قیام سبز
تنها سبز
می زندچشمک
بهاری را
زدورادور......
خندیده.
حوت 1378
* دشتی است در سمت شمال شهر مزار شریف
** تپه بلندی در شرق شهر سرپل واقع در سمت شمال آرامگاه امام یحی بن زید (رض)
«»«»«»«»«»«»