محمد زرگرپور
فصل
صفا ی عا رض صبحی رسیده بود ، گذ شت
نسیم نا ز وری سر کشید و زود ، گذ شت
بها ر بود و پیا م د و چشم دریا نوش
بد وش نا زک صبحی پر ا ز سرود ، گذ شت
و یا د ریغ ، شبی ا ز کمند عا طفه ها
به بو سه تیغ بر آورد و د ل ربود ، گذشت
ستا د ه بود بلب نا م آ ن پری رخسا ر
تما م فصل شبا بی که د ر رکود ، گذ شت
شبی نشستم و ا ز چرخ آ تشین گفتم
به ا ین د لم که ، تو را هر چه د ید ه بود ، گذ شت
بیا و رنگ تعلق بشوی ا ز رخ د ل
که جور و ظلم ا ز ا ین گفت و ا ین شنود گذ شت .
«»«»«»«»«»«»