حشمت امید
کـابوس ...
مرا به طعـنــه میازار ، گـــر توانی تو
مرا ز غصــه برون آر ، گـــر توانی تو
مـرا زما ن تـب داغ خــــواب کابوسی
بکن شــبانه تو بیـــدار ، گــر توانی تو
ز هـر کنــــــار، هیولای تازه می آ یـــد
گلــوی فا جــعه بفشار ، گـــر توانی تو
دو دست خالی ولی دل پراز امید به خاک
تـــو عشـــق را به ثمر آر گـــر توانی تو
رســـیده ام به لب پرتــگاه نو میــــدی
ازیـن ســـقوط نگهــدار ، گــر توانی تو
تویی امید هـزاران هـزار چشـم خموش
یــلا نه گـام تــو بردار ، گــر توانی تــو
22 سرطان 1387 مونشن
خط سوم...
من در فضـای مبهـــــم تعبیر گم شــدم
در کوچـه های پـر خم تفســیر گم شــدم
تا شـهر زا د ، قصهء تلخم ز سـر گرفت
آ نجا که گفت قصــه به تغییر، گم شــدم
چون باد صبح، عاشـق ِ دشتم ولی ببیــن
در قله های ســرکش پا میـــر گم شــدم
من از زلا ل ِ نادر ِ سرچشمــــهء حیـات
پیـمانه نا چشـــیده و د لگیـــــر گم شـــدم
جون طعم ِ گنگ مزهء "ششم" به کام خلق
منفــور ، خوا ر و زا ربه تکـفیـر گم شـدم
آ ن خط سـومم که نیــا بی به صفحــه ای
گشتم به ذهن کاتب خود پیر، گم شدم
اعجاز ِ کیست در پس این پرده ها که من
با دست و پای بسته به زنجیر ، گم شــدم
هـرگـز نگشــت منـزلم این منزل غــریب
می پرسم از خودم که چرا دیر، گم شدم
25 جوزا ی 1387 مونشن
«»«»«»«»«»«»