همایون «
مجید »
داستان عشق
سپاس ازعشق زیبا یت
سپاس ازلطف رﺆیا یت
سپاس ازبـار غمهـا یت
نمی ورزیدم ارعشقـت ٬ چه میکردم ؟ !
نمی کـردم اگـریادت ٬ چه می کردم ؟ !
نمی بردم اگربارغمت رامن ٬ چه میکردم ؟ !
٭ ٭ ٭
سپاس ازعشق زیبا یت
که زیباخاطراتی مانده ازتو ٬ نازنین من !
چه زیبا عکسهاونامه ها ازتو ٬
چی زیبا د ست دوزین ٬ دستما ل تو :
که برﺁن ٬
نخستین حرف نامم رانوشتی .
٭ ٭ ٭
سپاس ازعشق زیبا یت
که یادش هرگزم تنها نمی ماند !
جهان من فروزان گشته از این عشق
روان من شگوفان گشته از این عشق
ودنیایم سراپا از تو رنگین است .
ترا دررنگها شاداب می بینم ٬
بروی برگهای سرخ لاله :
ترا چون شبنمی سیراب می بینم .
کنارناجوی زیبا ٬
ترا چون روح جنگل شاد می بینم .
چو شبنم بر شقایق ها ی لرزان ٬
لب زیبای توپُر ﺁب می بینم .
ترا در رنگهای گل ٬ ترا درموجهای مُل
چومَه اندربهاران ٬ دردل تالاب می بینم .
٭ ٭ ٭
نبردم لحظه یی ازیاد ٬ من ﺁن « باغ بالا» را
نبردم لحظه یی ازیاد ٬ ﺁن چشمان زیبـا را
که درﺁن عمق جنگل ٬ فقط چشمان من ﺁیینه دار حُسن زیبا بود .
که بازو در پس بازوی من ٬ ﺁهسته میمالید
وسَرﺁهسته برسَرشانه های اعتمادخویش می سایید .
چه بیباک می نشستیم روی سبزه فارغ از غمها
به پای تک درخت سبز مجنون بید
که شیدا تر زمن افتاده شاخ وبرگ وبارش بود .
به هم زانو زدیم و راز دل کردیم وخوش بودیم :
گهی هم دست بوسیدیم وگه چون غنچه خندیدیم
واز هر در سخن گفتیم .
٭ ٭ ٭
چه زیبا بود ﺁن روزبهاری ٬ درکنارگل
به زیر سایهٴ ﺁن تک درخت سبز مجنون بید
برایت شعر ناب « سایه » می خواندم . . . . . . ‹ ١ ›
ویا زان شاعر عاشق که عشق او خدایش بود
ودل در سینه عَرش دلربا یش بود . . . . . . . . .‹ ٢ ›
ویا ﺁن شعر زیبای « مُشیری » را ٬ که :
« بی تو مهتاب شبی بازازﺁن کوچه گذشتم » . . . . .‹ ٣ ›
ویا تک بیت های عشقری گونه
که خود انشاد می کردم ٬
ودرﺁن روزها ٬ تک بیت ها بودند
واینک ﺁن همه تک بیت های بی سروپایم
غزل ها گشته اند ٬ زیبا غزلها ازبرای تو .
٭ ٭ ٭
سپاس ازعشـق زیبا یت
سپاس از لطف روٴیا یت
که دنیایم سراپا از تورنگینست و:
دل شوریده ام هر لحظه با شعری هماغوشست
غزل ها پیش چشمم همچو رقص دختر کابل
همی چرخند وهرلحظه پر پرواز میخواهند
دماغم ساز می خواهد ٬ سُروﺁواز میخواهد
قلم دربین انگشتان من چون ﺁهوی مستانه می تازد
غبارشعرنابی درقفایش بستر اندازد .
غزل چون موج ساحل میزند برسینه ام با لش
قصیده بازمیدارد دل وﺁغـوش پُربارش
چرا خود را نیندازم بد ین موج سبک بارش
که در شعروغزل خفته دُر امواج شهوارش
٭ ٭ ٭
سپاس ازتو٬ سپاس از عشق پایا یت
که ازیک نوجوان بی خیال وبی غم وسرشار
تو اینسان شاعرشوریده حالی سا ختی ٬ ای یار!
٭ ٭ ٭
سپاس ازعشق زیبا یت
که دنیایم پُرازشعراست
وهر شعرم پُرازدیروز وفردایت !
23.07.08
«»«»«»«»«»«»