ولی شاکر
کجاستی غزل کجا؟
کجاستی غزل کجا که تا به داد من رسی؟
به داد این دل حزین نامراد من رسی
کجاستی غزل بیا که بی تو باز مانده ام
ز ماتم و ز گریه، و از سرور و ساز مانده ام
خموش مهر بر لبم نبودنت نشانده است
که هر چه گفتنی بود مرا نگفته مانده است
بدون خواندن تو خواندنی نماید ابتذال
و ناشنیدن تو زندگانی میکند محال
چه لذتی برد دل از تپیدن بدون تو؟
و گوش جان چه خسته از شنیدن بدون تو
چه حاصلیست زندگانی را بدون بودنت؟
چه ارزشی بود جوانی را ز ناسرودنت؟
که حرف حرف مصرع مصرع تو از وجود من
و زره زره تار و پود تو از تار و پود من
حقیقت خیال و عقل و عکس خواب و آرزو
ترا ز خویش و خویش را ز تو شوم به جستجو
بیا که با تو ای غزل روم به برکه های دور
به برکه های پر ز عشق و شور و شوق و نار و نور
«»«»«»«»«»«»