سید همایون عالمی
قدس شهنشاه
امواج پُر خروش تفکر بَرَد کجا؟
ما را عروج ضعف نداده است فرصتی
لیکن ز سیل پُر تلاطم ِ پُر شور ِ حاد ثات
از یک کنار بی بَرَدَم سوی دیگرش
کو اختیار تا که تعیُن شود مسیر؟
ما کم شدیم در خم این کوچه ها بسی
در پهنه های بحر روا نیم چون خسی
در کارگاه عشق بماندیم بی کسی
من نیستم کسی و اگر هست کس تویی
بیداد گر جهان که فریاد رس تویی
ای روزن ِ دریچه ی امید در جهان !
باز آ
باز آ که نیست همدم و همراز ِ جاویدان
ما ایم در قفس
این تن نگشت گاهواره ی خوبی برای روح
این تن چو گور بود
گور ِ سیاه بود
کو ؟ آن صفای مهر و محبت نشد پدید
این تن حریص بود
هر لحظه در هوای ِ تنوع گشوده بال
هر لحظه در خیال
هر لحظه در سوال
هر گز نبست یک دری را در قناعتی
تا ما به فکر جمع تمرکز دهیم روح
همچون قفس چه کهنه رباط است این بدن
کی بود جای تو ای نور پُر جلال
ای روح !
ای قدس شهنشاه اصیل ِ همیشگی
ای خالی از هوا و هوس های بی بقا
ای مهر جاویدان به تنغیص ِ زندگی
همچون پلی برای رسیدن به منزلی
آن منزلی که اصل ِ حقیقت وجود اوست
آنجا سعادت جاوید ِ جان بوَد
آنجا سرور و عیش بسی رایگان بوَد
آن منزلی که خواب حقیقت شود پدید
آن حاصلی ز کشت ، که باران رحمتش
از فیض برق ِ عشق برآورده ابر ها
تا رعد بگذرد از شوق درمیانش
آب بقاش است چه مواج و با شکوه
بر رگ رگ ِ بدن برساند وصال تو
تا ذوق و شوق عقل بگیرد خیال تو
نابرده پی به ذره ی فهمی ز حال تو
رنگین کند کرانه ی گیتی جمال تو
سرچشمه های حکمت عالم کمال تو
هر جا پدیده های پسندیده مال تو
ای هستی ِ همیشه دو عالم زوال تو
14 فبروری 2005م
شش درَک - کابل
افغانستان
«»«»«»«»«»«»