راهب سٌجانی
دزدیده شبی
دزدیده شبی رفتم زین خانه بدان خانه
دیدم صنمی خوش را چون ساقی رضوانه
دردست بودش چنگی میزد خوش آهنگی
چون مطرب افرنگی داشت یکی چغانه
میزد سرودی زان میخواند درودی زان
زان شوخ چنان رقصان صد عاقل و فرزانه
باده چو نوش آورد رندان به خروش آورد
چون خم به جوش آورد زان نغمهءمستانه
رندان خرابات را پیران مناجات را
دررقص وسماع آوردآن شوخک دردانه
خود شاه خرابات بود خود پیرمناجات بود
درخوبی اش آیات بود آن دلبرجانانه
رندان همه حیرانش خوبان همه قربانش
پرپرزنان در جانش میسوخت چو پروانه
ازحٌسن شب افروزش از رخ چو نوروزش
وزنغمهء جانسوزش مستان شده دیوانه
شیخ و راهب وملا کوبیده میزدند پا را
چه موج خروشان بود در ورطهء آنخانه
آمدی به کلبه ام
آمدی به کلبه ام مگرمن نبودم آنجا
تاکنم فدای مقدمت دل و دیده ام جانا
یک چمن حدیث شیرین گذاشتی رفتی
به درون دل خستهء منی عاشق شیدا
زقدومت خانهء تاریک دلم چراغان شد
زحدیثت لب خاموش من آمدبه صدا
غنچهءباغ دلم پژمرده بودزغمت
تاکه بوی توبیاوردصباتازه شدم یارا
نام زیبات سرآغازغزلهای من است
که تویی تنهامرازهرچیزقشنگ وزیبا
توندانی که ترازجان عزیزتردارم
مرهمی توبه دل خستهءمن بی سروپا
هرزمان یاد توآید درنهان خانهءدل
هرنفس بوی توآرد مرادررقص جانا
توخورشیدوماهم توسوزی به آهم
توجلوه گاه نگاهم توسلطان قلبها
زموج نگاهت شودلرزان قلب زارم
بسوزدوجودم بگیرددودم همه جارا
مناجات
تونمازی تونیازی تومراسوزوگدازی
توآهنگ خوشنوازی تورازی توسازی
تومراکعبه مقصودتومراسجده ومعبود
تومرا شاه محمودمن تراجان ایازی
تونوایی توصدایی توهمه نورصفایی
توضیایی درفضای دل تاریک به پروازی
توباغی توراغی تومرانورچراغی
تونوای دل یاغی ندانم چه اعجازی
تونهانی توعیانی توهمه خوش بیانی
توزمانی تومکانی توهمه بنده نوازی
تومرامی توسلامی توهمه خوش کلامی
توایامی توپیامی تومرامحرم رازی
تووجودی توسجودی تومراهستی وبودی
تونبودی من نبودی به توام است نیازی
تومعبودیکتاتومحرم دلهاببخشی گناها
به راهب ببخشاخدایاکه عمرش گذشته به بازی
خبرده ای صباازحال یارم
خبرده ای صباازحال یارم
به من بازگوازآن باغ وبهارم
شده چندی که بی روی گل او
خزان گشته رخ چون نوبهارم
نمیدانم چسانم درشب وروز
که من فرقی زسال وماه نیارم
همه شب مینویسم دردوماتم
زهجران کسی هردم سوگوارم
درعشق اوچنان هردم شهیدم
که بر رویش نمازم راگذارم
خداونداببخشایم که کردم
گناهان و گنهکارو گنهکارم
ثریاوارهرشب تاسحرگاه
برای دیدنت من بیقرارم
چه گویم باتوای دلدارشیرین
ازاین روزی که من درغم گذارم
زهجرتوچنان نالیده میرم
فلکهاکرشده ازآه زارم
مگرتوبیوفابیرحم چرایی
که یک لحظه نیایی درکنارم
تویی چون روح اندرجان راهب
تودانی بیتوهیچم ای نگارم
«»«»«»«»«»«»