نصیرمهرین
امجـــــد رضــایی
خروشندۀ فریاد زن،
سردرنقاب خاک کشید.
میروم آهســـــــته، نرم وبی صدا
تا بجام عشـــــق اوصهباشــــــوم
میروم چون اشعه ی زرین چرخ
درافـــق هــا تا کــه نا پــیدا شـوم
امجد رضایی
با درد ودریغ بسیارکه قلب خانم امجد رضایی از تپش بازماند.
شاعرۀ ارجمندی که ازدردها سرودوبرناهنجاری خروشید، بتاریخ27 نوامبردرشهراوتاوای کانادا،بامرگ ناگهانی خویش، دوستان وعزیران بیشماری رادر اندوه فروبرد.
ازآنجایی که جمعی از فرهنگیان، دست اندرتدارک محفل گرامیداشت آن بانوی ارجمند هستند، سخن بیشتررا به گزارش آن محفل وامیگذاریم.
درینجافشرده یی اززندگینامۀ او را میاوریم .
خانم امجد رضایی درسال 1327 خورشیدی در خانوادۀ فرهنگ دوست شادروان ذبیح الله رضایی درهرات، دیده به جهان گشود. پدربزرگوارش که خودشاعرسرشناسی بود ، در تشویق وپرورش دختر گرانمایۀ خویش توجه بسیاری نمود.
در سال 1343 وارد دانشگاه کابل شد و دانشکدۀ ادبیات وزبان فارسی را بپایان رسانید. چندی پس از آن در رشتۀ روان شناسی کودک موفق به پایان بردن درجۀ ماستری شد.
خانم امجد رضایی درمکتب های مهری هرات، زرعونه انای قندهار،زرغونۀ کابل ، معلمی نمود وچندی به حیث استاد در دارالمعلمین عالی کابل ایفای وظیفه نمود.
هنگامیکه نامساعدت های روزگار، مانند صدها هزارانسان دیگر،پناهیدن به کشورهای غربی را براوتحمیل کرد، پس از چند ی که در ایران وآلمان بود،سرانجام راهی کانادا شد. در کانادا در شهر اتاوا از فعالین انجمن زنان بود ودوسال سمت مدیریت آن را عهده دارگردید.
اشعارخانم امجد رضایی در داخل وخارج افغانستان، در محله های ادبی هرات، روزنامۀ اتفاق اسلام هرات،ژوندون،میرمن(زن) . . . انتشار یافته است .
بارها شاهد بودیم که حضوراو درمحافل فرهنگی در شهرهامبورگ،مایۀ تحرک بو د. شعر زنم که نالۀ من خفته درگلوی من است ، دربسا از نشریات کشور وفارسی زبانها صورت انتشار دیده است . این شعر که ابعاد مختلف رنج زن وبه ویژه در افغانستان رابا خروشندگی وطلب حق مطرح می کند، یکی از شعرهای ماندگار درحوزۀ شعر اجتماعی ست.
گمانی نتواند باشد که نبود او، ضایعۀ جبران ناپذیرواندوه آمیزاست .
ضمن ابراز تسلیت به خانوادۀ عزیزان و دوستان ارجمندما رضایی؛ آرزو می بریم که به زودی شاهد انتشاراشعار مرحومه در یک مجموعه باشیم .
روانش شاد .
«»«»«»«»«»«»