زرکوب 
 

لهــــجـــــۀ دری

به دســــــت، آیــــــنه هــای سکنــدری داری

به شــــسـت،دامـن؛ دامــن؛ پَـــرِ پـــری داری

به شیوه ای که تو زنگــــار؛ شستی از دل ما

فـــراتـــــــر از هــــنر کیمـــیـــاگـــــری داری

تبـســـــم لب چشـــــمان سر کشـــت می گفـت

ـ ز کـودکــی ـ که هــــــوای پیمــبـــری داری

به جمـــع ما سخن از انتـــــخاب برتــر بـــود

به رای جمله تــو بر جمــله برتـــــری داری

بسوخـــت برق نگــــاه توپـــاک، خرمـــن ما

وَ اِن یَّکاد...چه چشــــمان محشـــــری داری

عنایتـــــی کن و دریاب؛ هم رکـــــابــــان را

مران به تاخت که بســــیار، بســـــتری داری

به خــــنده گفتی، روزی؛ که دل بخواهم بـرد

مبـــــارک است که ابــــزار دلبــــــری داری

تو کـــوه نــــازی وما دشتـــهای خشک نیــاز

مبـــــــــــند راه تماشـــــا که مشــــتری داری

ز رمز و راز سخــــنهای دلکشت پـــیدااست

که پارســــی بلـــــــدی لهـــــجۀ دری داری

 09.12.2008 کو پنهاگن
 

«»«»«»«»«»«»

ادبی ـ هنری

صفحه^ء اول