اشعار از روزی هاوس لندر
بر گردان : فریبا آتش صادق
f.s-sadiq@gmx.de
آرزو
آنکه آرزو میکند
جوان است
که میتواند بدون آرزو
نفس بکشد
گلابها برای آینده
میشگفند
تنها واژهً دوست داشتن
ترس را از میانه برمیدارد
*****
آغــاز
این واژه وجود نداشت
این واژه با خدا بود
و خدا این واژه را به ما داد
و در واژه زندگی کردیم
و این وازه خواب ماست
و آن خواب زندگی ماست
******
شال من
زمانیکه شال آبی و سفیدم را
به سوی شرق می آویزم
اسراییل به سوی من میخمد
با نیایشگاهها و آهنگهای بلند،
من پنجهزار ساله جوانم
و شال من
همچو تابیست در میان
هنگامی که چشمانم را سوی شرق میبندم
اسراییل بسوی تپه یی که پنجهزار ساله جوان است
سوی من تاب میخورد
و ما بازیی را در فضا به آزمون میگیریم.
کلید
کلید من قفل خانه را نمییابد
خانه به خانه میروم
ولی این کلید به هیچ قفلی درنمی آمیزد
کلید سازی را یافتم
اما کلید من با قفل تربت او در آمیحت
بی میهنی
با بکس ابریشمین ام
گرد جهان سفر میکنم
اما کشوری برای آبادی گرسنه است
و چه دشوار سپری میشود
برای من
بی میهن بودن
آلمان 27.11.08
«»«»«»«»«»«»