(بهانه)

وطن آ واره ام بی تو

وطن بیچاره ام بی تو

زبس هجرت کشید ه پیکرم

ویرانه ام بی تو

مرا با خود ببر در لاله زارانت

به گلگشت زمرد سبز تر آن مرغزارانت

به اوج قله های سرکش آن کوهسارانت

مرا در گوشه آغوش پر مهرت پناهم ده

مرا با خود ببر

زین دام غربت ها رهایم کن

مرا آزاد کن از منت و رنج جدایی ها

من آن ویرانه هایت را به

این جنت سرا

هرگز نخواهم داد.

تویی آن خانه آمال من کانجا برایم

هر چه خواستم بود

محبت بود، عشق و دوستی و آشنایی بود

همه همدرد و هم یار همه بودند

درین جا از همه آن آشنایی ها سراغی نیست

درین جا ها نه خواهر خواهر است و

 نه برادر الفتی دارد

درین جا  مادرو فرزند چو دوبیگانه اند باهم

درین جا ها نیابی دوستی کز جان و دل

با تو بیامیزد.

همه در رنگهاو زرق و برق غرقند

تو گویی زندگی اینجا بسان

یکدوکان رنگریزی است

دلم زین رنگ بازی ها و نیرنگ ها گریزان است

من این قصر طلایی را و

این رنگینی آن را

به آن ویرانه های پر ز خاکت  ای وطن

ای ما در محبو ب من

هر گز نخواهم داد!!!!

«»«»«»«»«»«»

ادبی ـ هنری

صفحه^ء اول