(ظفری)
(جلوه)
روح وروان من که به یغما ربوده ای
درپیچ وتاب سورۀ لیلا ربوده ای
برق عقیق وزیور مرجان ویا صدف
ازچشم شوخ نرگس شهلا ربوده ای
ازآستان صدق وصفا درمحیط ناز
گنجینه ای به طاقت عذرا ربوده ای
فکروخیال ودغدغۀ هردو شهررا
دریک نگه به سیروتماشا ربوده ای
ازبس عنان جلوه فراگیر می شود
هرآیه را به ضرب معما ربوده ای
ای بسترشهادت وتکبیر خـــاطرم
این لحظه را به قامت رعنا ربوده ای
درسوزوسازعشق وتجلای پیکرت
جسم نحیف من به تمنا ربوده ای
میرم هزاروزنـــده شوم بازدررخــت
چون پیکرم به ارزش معنا ربوده ای
28 سنبلۀ 1387
شهرکنـــــــدز
«»«»«»«»«»«»