پيام صبورالله ســياه سـنگ
به برنامه يکسالگي شبهاي شعر (تورنتو/ کانادا)
يکســاله شـــدن شــــباهنگامه ها
به نام آنکه
در هـــر ســـجــده ســـــه بار بر زبان آيد
دوستان گـرانســنگ، دوســـتداران خــامه و نامه، ســـتايندگان ســرود و سخن،
به خجـســــته ترين بهــــانه، از گـوشـــهء دوردســت ســـرزميني که باشــندگانش به شـــوخــي آن را "چـخـانســـور کانادا" ميخــوانند، ســـلام و ســــپاس بيکــران ارزاني لحظــه هاي بهــــارانه تان باد. امــيدوارم شـــاد و شــاداب و شـــگفته، بهـــاران و بيخــــزان، در پناه آفـــريدگار جهـــان باشـــيد.
در روزگاري که از در و ديوار، از هــر گـوشـــه و کنار، از ســتون ســتون روزنامه هــــاي بيمار و از پشت و روي رســــانه هــاي رســوا، گــزارشـهــــاي ناگـــوار دنباله دار بر آرامــش فـــــرزندان آدم ســــرازير ميشــــوند؛ در روزگاري که پيوند مــــرداب و مــــلاريا، پاکيزگي آب و آکسيـــجن را مــي آلايد؛ و در روزگــاري که خــرچنگ نيرو و نيرنگ پنجـــه بر جگــــر آهــــوانه فـــــرهنگ فــــرو ميبرد، چـقــدر گــواراست شـــبي را به شـعــر فـــزودن و با اين آميزه فـــروزان زندگـي را فـرســنگ فرســنگ آراســـتن، و آنگاه زبان را پاس داشــــتن.
ميگويند پرداخـتن و ارج گــذاشــــتن به هــــر زباني که گــوينده داشــته باشــد، برترين، بهــــترين و چشـــــمگيرترين شــــيوه مبارزه فــــرهنگــي است.
تا بســــيار زياد دير نشـــده؛ بگـــوييم، بســـراييم و بنويســـيم. مبادا فــــردا اين يادگار دردناکتر از ســـرطان اســـتخوان، بر سنـــگ گــور مــان ديده شــود:
"اينجـــا آرامگاه نيســـت، ايســـتگاه است؛ واپســـين ايســــتگاه خــواب و خــاموشي کســاني که پريروز فـــررند خــود را به خـاک ســپردند، ديروز فـــرهنگ خــود را و امـــروز خـويشــتن خــود را..."
فـداي شـهـامت آناني که امشــب را پيش از ســپيده دم، به آفتاب شـعـر ميرسـانند و به بيداري بزرگ!
فـــري بر گــردانندگان، برپادارندگان، دست اندرکاران و مهمانان اين برنامه ســـترگ!
و در پاياني که پايان مباد، هـمـــآوا با بيژن الهــــي بايد خـــواند:
مــن اينک شـب را به شـعـر مـي افزايم
که بدون چــــراغـهـا
جمله يي
بي نقـطه اســت
[][]
با مهــــــــــــر،
ريجـاينا، ســي و يکم اکتوبر 2008
«»«»«»«»«»«»