سید همایون عالمی
مسحور خلقت
برق ِ تپیدن است دلم از ظهور ِ عشق
همچون تکان رعد بدیدم حضور عشق
مزدور حرص حور چه داند ز شور ما
تا کرده انتقاد، ندارد شعور ِ عشق
آن حُسن در نقاب چو صورتگر ِ حَسین
ما را حصین کرده چرا بهر حور عشق
از شکر سجده گاه ِ ملایک گذر نمود
آمد به جسم ِ خاکی ِ آدم صدور ِ عشق
خواندم صحیفه های محبت ز لطف ِ یار
شد ماورای قلب منور به نور ِ عشق
از یک سخن تمام فلک چرخ می زند
شد دور کائنات به چرخ ِ سطور عشق
مسحور ِ خلقت ایم ، ز جام ِ لطیف ِ یار
یابی که جرعه ی و بدانی سحور ِ عشق
گر آدمی نداشت به دل حب مهر او
دانی که بهتراست جهان را ستور عشق
هر قطره ی زخون زنامش معطر است
این قلب خادم است فقط در نشور ِ عشق
ماندم بقصد سجده شبی دررکوع خموش
گشتم ز شور ظاهر ِ دنیا صبور ِ عشق
کم کن به قهر وعظ ز تزویر محتسب
در درد خویش میر نداری تو زورعشق
از دهریان ظاهری ِ دیر شکوه نیست
دیدیم گنگ وکر بوَد هر جای کورعشق
شد در هوای یار (همایون) به دوزخی
افتاده دست و پا زند اندر تنور ِ عشق
اول برج نوامبر سال 2008م
وزیر اکبر خان مینه- کابل - افغانستان
«»«»«»«»«»«»