منصور سایل شبآهنگ
عاشقانه
ـــــــــــــــ
صبح بخیر
از زبان تو
منظومه ی ناروشن ِِ روز را
مطلعی ست آفتابی .
نامت : سرآغاز زنده گی است
و سرانگشتان ِ نجوا و نوازش ات
زیارت ِ جانم را
از فروغ ِ تمنای روشن می کند که تنها
در خلوت راز و نیاز تو
برآوردنی ست .
قهقهه ی شیرین ِ چای
از دهان ِ معطر ِ پیاله ها
به خوش آمدید ما بلند می شوند
و پیانوی ایستاده با وقار
در حسرت ِ التماس ِ دستان ات
نیایشنوای ناتمام ِ شبانه اش را
ماهتابانه به تکرار می نوازد خاموش .
تردستی گیسوان آشفته ات در باد
معنای بلند و راستین ِ زمین است
که کلاهی آسمان ِ شعبده باز را
از خجالت ِ حیرت بار
پر می کند
خداحافظی ما
ودیعه ی ست سحرگاهان
که در گذرگاه ی عمر
بهم می سپاریم
و بسترت
آه بسترت
شب را باز
بی خوابجامه ی واژگانیِ خسته
به غزل ِ زلال و عریانی وامی گزارد
که ژرفای لطافت اش را
در ادامه ی ملایمت ِ بی پایاب ِ پوست تو احساس می کنم
تو ماهیی نابی آن دریای ای
که در تور ِ هیچ دیوانه ی شعرباف صید نخواهد شد
و زبان ِ امواج هم اینجا
می شکند
در کناره ی تو
بیچاره شاعر
چه کاری کرده است
اگر شعر هایش
کاری نکنند ؟
در تابستان ِ بلوغ ِ این باغ
بر شاخه ی تکدرختی این مسافرخانه
دو آهنگی از یک پرنده شدیم
آی آی ای چم ِ مجّرد
پا کجا می گزاری
که واژگان ِ خوشتراش ات را حلقه می کنی
دور گردنم محکم
و چنانم در خود فرومی کشی
که ریشه ی بی زبانیی زبان ِ آفرینش را باز در می یابم
در لذتی آن لحظه ی مقدس که
زمان و مکان را
می ایستاند و
می رواناند
من در کنار تو بیدار شده ام
و راه افتاده ام
با بخار ِ نفس های تو
پروانه های لبخندت
از بیست و چار ایستگاه ی عبوس می گذرانندم
بود ِ تو
نمود ِ هستی ام را
موهبتی ست عظیم
صمیمانه کیشی چنین بخت ِ بزرگ
کلمه ی شهادتی می خواهد دیگرگونه
سزاوار ِ ستایش و سپاس
ای عصاره ی مهربانی بهار
من نوشیده ام ات
ای چکیده ی زیبایی پاییز
من چشیده ام ات
بگزار
جام ِ شوکران را بگردانند
بگزار
شب بخیر
از زبان ِ تو
منظومه ی بی پایان ِ ظلمت را
رؤیای استعاره آمیز ِ دیگریست .
«»«»«»«»«»«»