محمد زرگرپور
درّ دا نه
غم د يرينه می گيرد نشا ط خا نه ما را
مگر عيسی د می روشن کند کا شا نه ما را
نمی يا بم د می تسکين ا ز ا ين پيما نه د ورا ن
مگر موج نگاهی پر کند پيما نه ما را
قيا مت می کند با نگا ه غمزه آ لود ش
خدا يا آ فريد ی ا ز چه ا ين درّ دا نه ما را ؟
نمی دا نم چه خواهد کرد چشمش تا سحر با من
که هر سو می کشد با خود د ل د يوا نه ما را
به هر جا گفته ا م ا ز حرمت ا و ، بی حضور خود
که آ شوبی نگيرد دا من ميخانه ما را
خرا بم ، ا لتيا می د ل نمی يا بد به يک جامی
بهم آ ريد بزم و ساقی و خمخانه ما را .
«»«»«»«»«»«»