جاوید فرهاد
زن دیوانه
کسی در کوچه ی احساس تفاهم می کرد
کمی بالهجه ای از عشق تکلم می کرد
زنی باروسری بافته از جنس خیال
وسط جاده ی وسواس مرا گم می کرد
بعد پیداشدنم داغترین شعر مرا
روی لبهای غم خویش ترنم می کرد
ظاهراً هیچ نمی گفت ولی پشت سکوت
گله از دست همه عالم و مردم می کرد
پس ازآن دست می افشاند و به خود می پیچید
مثل توفنده ترین موج تلاطم می کرد
قهوه می ریخت برایم زن دیوانه وبعد
قصه ی فلسفه ای "آدم وگندم" می کرد
«»«»«»«»«»«»