|
سروده يي از : مــآع
آز
گودال کني بود چمن ما گرفت
گودال همي کند وهمينگون برفت
روز و شبان کرد يکي تا کند گودالکي
پا نهند آدمي و غرق کند جانکي
روزکي از روز چند، بهرسوالي شدم
مردک پرآزرا حال واحوالي شدم
چاه فراوان ببار رفت زدستش آمار
جانها فراوان گرفت هريکي آن غار
گودال کن تشنه لب خشک جگر بهر خون
پرشد ز جان چاهها خشکين هنوزقلب دون
چاهي زجمجمه پر چاهي ز استخوانها
چاهي زبيجان پرمرده زانسانها
زره زره چمن گشت مزرعه چاهکن
حب درون چمن مردمان بي کفن
حاصل پربارداشت چمنکش سالي چند
هيچ زآزش نشد کاسته مگر آزمند
سالکي چندي گذشت گودال کنک پير گشت
حاسد شد حسودتر ليک مزرعه اش سير گشت
سرتاسرمزرعه جاي يک گوري بماند
جاگرفت گودال کن جاي به آزش نماند
«»«»«»«»«»«»
ادبی ـ هنری
صفحهء
اول
|