گرد آ ورنده : ا حسا ن لمر
"فــوا ئـــد جـــــــرا یـــد"
نوشتهء سید جــما ل ا لـد ین ا فغا
ن
لا سعا دة لا مه لیس لها سا ئق ا لی الـفضا ئل ولا زا جرعن ا لرذا ئـل (
نیک بخـتی نیست از برای قـومی که برا یـش را نـنـدهء
بسوی نیکوئی ها و منع کننده ا زبدی ها و رذا ئل نیست)
عجـیـب ا سـت حا لـت ا نـسا ن که صرا ط مـستـقـیـم سـعا د ت و را ه را سـت
نیکبخـتی را ترک نـموده
د ر ا را ضی وعـره ( سـنگـلا خ ) شـقا ( بد بـختی و بد بخت شد ن) وسنگلا خها ی بد بخـتی جویا رفا ه
حا ل وآ سا
یـش خویـش میـبا شد.
ا گرکـسی صحـف تـوا ریـخ و کـتـب سیـررا به نـظراعـتبا رمـطا لعه کـنـد و د
ر مضا مـیـن آ ن به د یـده بــصیـرت غــور نـما یـد بـی شـبهه بـرا و
ظـاهـر و روشـن خـواهـد شـد کـه غـنـی و ثروت وا مـنـیـت و را حـت و
ســـلـطه و سـطـوت ( حــمله کردن و غـلبه کرد ن بـر کسـی ) و قـوت و عـلـو
کلـمه و عــزت و شـا ن و شـهـرت هـرا مـتی ا ز ا مم وهـر قـبـیـله ا ز قـبا
ئـل د ر آ نـزمــا نی بـود ه ا سـت که ا فـرا د
آ ن ا مـت مـتخـلـق به ا
خـلا ق فـا ضـله و مـتـصـف بـه سـجا یـا ی پـسنـد یـده بـوده ا نـد
وهـرطـبـقـه ا ز طـبـقا ت آ ن قـوم را بـهـرهء وا فـــر بود ه ا سـت ا ز
بـصیـرت و بـیـنـا ئی، فـقــر وفـا قـه و ذ ل و مسکـنت و ضعــف وا نـحطا ط
کلـمه وحقا رت و پریـشا ن حا لی و گـمـنا می آ ن د رآ نـوقـتی بـود ه که
جهـل وعــمـش ( کوری و نا بـیـنا ئی ) و نا بیـنا ئی عــمـوم ا شـخا ص آ
نـرا فـرا گـرفـته و صـنـف آ ن گروه بـه فـسا د ا خـلا ق و تـبا ئـی ا فکا
ر مبـتلا گرد یـده بود نـد.
و بد یـن سیر و دورا ن هـرکـسی مـیـتوا نـد حکـم کـند که سـعا د ت ا مـم
نـتـیجـه بـیـنـا ئی مـهـذ به و
شـقـا وت آ نها ا ثـرغـبـا وت و ســجا یـای نـا سـتـوده ا سـت. بـلکه ا گـر کـسی تـعـمـق و تـد بـر نـما یـد د ریـن مـسا له که سـعا دت ا مـتی با سـم وا حـده نا مـیده و بـسـمهء وا حد ه شنا خـته میـشـود بـلکه
رفـا هـیـت هـر فـردی آ ن حـا صل نـمی گـرد مگر بتعا ون
و تـوا زر زیـرا که با لـبداهـه ( آ شکا را) شخصی وا حد بلکه شـرذ مـه (
جـمعـیـت کـم) قـبـیله ئی کـه مآ لـفه( تـرکیب شـدن ) ا ز ا فـرا د چـند با
شد هرگز قـیا م بـرمعـیـشـت ضروریه خود نـتوا ند کـرد تا کجا که بـرای دریا
فـت سعا دت نـامـه و رفـاهـیت کامـله ا ز بـرای خـویـش نـما یـد.
و تعا ون و توا زرا شـخا ص مـتکثره مخـتـلـفه ا لـطبـیعه صورت وقـوع
نـخواهــــد پذ یرفت مگر
بر بتکا فـاء ( بـرا بـردا شـتـن ) درا شغا ل و تنا سـب درا فعا ل و تعا د ل درا عـما ل به آ ن گونه که
آ ن ا فـرا د مـتعـد د ه را صـورت وحدا نـیه حـا صل گـرد د و تکا فـاء و تعا د ل د رعـمل د رعـا لم
خا رج پـیـرا یـه و جــود وهــستی نخوا هد یـا فـت جـز به
اعـتـدا ل ا خلا ق و اعــتـدا ل سـجا یـا هـرگـز وجـود
نـپـذ یـرد الا به بـصیـرت و بـیـنـا ئی و تـعـد یـل قـوا ی عـقـلی و
تـقــویـم و تـهـذ یـب ملکا ت آ ن.
ا لـبته آ ن مـد بـربـصیـرا نا ( با اعـتبار ا نـیـت = مـن بود ن یعـنی
ثـبوت حکـم در نـفس الامـر) و
لـما( پـرسـش به اعـتبا رعــلت) حکـم خواهـد کـرد که عـلـت حـقـیـقـی و سـبب ا صلی سـعا د ت تـا مـه هـر ا متی ا زا مم عــقـل و بـصیـرت ونزا ئــت و اعتـدا ل ا خلا ق آ نـست و باعـث شـقا و پریـشا ن
حا لی آ ن زوا ل آ نـعـلـت ا سـت چـون ا یـن روش روشن شـد پـس با یـد دا نـست که ا خــلا ق نـفـسا نی و وقــوی و مـلکا ت عــقـلی را عجا ئـب جزری ومد ی و قـبضی ( فـشرده گـرفـتـن) و بـسطی
( گشا د گی) وا رتفاعـی وا
نخـفـا ضی ( پـستـی) و ا زد یا دی و نـتصا نی و عـروجی ( بالا آ مدن ) و
هـبـوطی( فـرود آ مدن)
میـبـا شد.
حـتی ا گـر ا مـتی ا ز ا مـم غــفـلـت ورزیـده زمـا نه قـلـیلی ا ز مـرا
قـبـت و محا فـظـت ا خلا ق نـفـسا نی و قـوا ی عـقـلی خود چـشم بـپـوشـد و
د ر تـعــد یـل ( بـرا بـر دا شـتـن) و تـقـویـم ( را سـت نـمود ن) و
ا دا مـه و تـشبیت آ نها برمرا کـز لا ئـقـه تـسا ئـل کـند آ ن ا خلا ق و قـوی ا گـر بـد رجه عـا لی رســیده بـا شـد رفــته، رفـته روی با ضمحلا ل آ ورده تا آ نکه بکلی نا بود خواهـد شد بلکه درا ند ک زمـا نی
ا ز دا ئره ا
نـسا نیـت بـیـرون شــــد ه بـه حـیـوا نا ت وحشـی مـلـحـق خـواهــد
گــردیـد.
پـس هـرا متی را با ید هــیـشه ا ز بـرا ی صیا نـت ( حـفـا ظـت و نـگهـدا
ری) ا خلا ق و حـفا ظـت مـــلکا ت و رهـنما ئی بـسوی سعا د ت ا زغـفـلـت،
صا ئـنی ا ز هـبـوط و سا ئـقـی بـسـوی فـضا ئـل و قـا ئـد ی به جا نب
کـمالا ت و مـا نـعی ا ز رذ ا ئـل و زا جری ا ز نـقـا ئـص و آ مـری بـمعروف
و ناهی ا ز مـنــکر بوده با شد و چون به مسبا ر( آ لـتی ا ست که درون زخـم
را معا یـنه میکنند) بـصیرت سیرنما ئیم .و به مـیـزا ن عـقـل بـسـنجـیم
هـیـچ چـیـزی را درا یـن زما ن نـمی بـیـنـیم که مـتـصف به
تـما م ا یـن ا وصا ف و دا را ی هـمگی ا یـن مـزا یا بـوده با شد مگر جـرا ئد و ا خـبـا ر نا مـه هـای یـومــیـه. زیرا که هـرصنعـت وحـرفه ا ی را مـوضوعـیست خا ص ویا عـا می که ا ز سـوء تصرف
نا اهــلا ن را بـه مـنـزلـــه خـا ص گـرد یده ا سـت و صا حـب آ ن د ر ا و مسـتغـرق شـده ، چـشم ا ز مشا رکین خویـش در مد نـیـت پـوشیـده وا ز سـود و زیا ن تـقـدم وتا خـرآ نها غـفـلـت ورزیده ا سـت بلکه ضرورت مـعـیـشت ا ورا د ر بـیـشتـر ا وقا ت ا زا تـقا ن ( ا سـتوا ر کـرد ن) صنعت خویـش
با زدا شــته ا ست
ا ما ا خــبا ر آ ن یگا نه صنعـت ا ست که موضوع آ ن عــموم ا حوا ل وا خلا ق ا مـم و غـا یـتـش
ا صـلاح
شـئـون خـویـش و جـلـب سعـا د ت و رفا ئـیـت و ا مـنـیـت ا ز بـرا ی آ ن
بـلکه ا ز بـرا ی جـمیع ا مــم میـــبـا شـــد.
1 ـ ا ز آ نـست که جـریـده ( ا خبا ر نا مه ) مسا بـقـت مـیـنما ید در
نـشـر فـضیـلت ا ربا ب فــــضا ئـل
ا ولاً ا ز بــرا ی مـحـمـد ت ( سـتــود ن یا سـتـا یـش ) حــقـه که جـزا ی صا حـب فـضیـلت ا سـت و
ثا نـیاً ا زبـرا ی حـث ( بـرا نگـیـخـتن) د یگـرا ن بـر ا
کتــسا ب فـضا ئـل.
2 ـ ومـبا د رت میکـند بر ذ کـر رذا ئـلی که ضـرر هـا ی آ نها مـتعـدی ا
سـت بـه جهـت کبح
( با زدا شتـن ) صا حـب رذ یـله و زجـر سا ئـر نا س (
مـرد م ) ا ز ا ر تکا ب مــثــل آ ن.
3 ـ مـا نع ا خلا ق جـمـیـله را با د لـهء وا ضحه و بـیا نا ت شا قـیــه به
نـهـجی که عـوا م ا زآ ن فـا ئـده گـیرد و خـوا ص نـیـز بی بهـره نـما ند.
هـر روزه در سـتونهـای خـود ا داء مـیـنما ید و مسا وی صفا ت خسـیـسه د نی
را ومـضرا ت آ نها را د رعا لم ا نـسا نی به عــبا را ت د لـپـذ یــر
شـــرح و بـــسط
مـــــید هـــــد.
4 ـ فـوا ئـد عـــلوم را ا ز بـرای عــــمـــوم چـــنا ن بـیا ن مـیکـند که
هـر کسی را یـقـیـن حـا صل میـشود که سـعا د ت هـرا مـتی و رفاهـیـت و عـزت
آ ن بـه عــلـوم حــقـه و مـعا رف حـقـیـقی بـوده ا ست نه بـغـیـرآ نها. و
خسا را ت و زیـا ن جـهـل را بـطوری تـقـریـر مـیـنـما ید که هـر جـاهـل
غـبی ا عـتـرا ف مـیکــند که هــر مصیـبـت و گـزندی که ا و را رســیده ا ست
ا ز شـآ مــت جـهـل ا ســت.
5 ـ درجا ت شرف عـلـوم را به ا نـدا زه منا فـع آ نها د رعا لم ا نسا نی
تـعـیـن میـنما یـد و مـقـدا ر لوا زم هـر یک را مـد لـل و مبـرهـن میـسا
زد تا آ نکه نا دا نی به جهـت فا ئـده زهـیـده ( کـم وا نـدک) صرف عـمر
گـرا نـبها را نکــند ا زفـا ئده جـلیله ا یکه ا زا شـتغا ل به عـلم دیگـر
حـا صل مـیـشـــد محــروم نگــــردد.
6 ـ وجـوب صـنـا یع را که نـتـا یـج عـلــوم ا ست درعـا لم مـد نـیـت
تـثـبـیت و بـرعد م حصول رفـاهـیـت و سعا د ت بدون تـرقی د رصناعـا ت ا قـا
مهء براهـین قـا طـعه میکـنـد.
7 ـ و معـا رف ضروریه که هرا نـسا ن را ا زبرا ی صد ق ا سم ا نـسا ن برا و
دا نـستن ا ش وا جـب و لازمه ا ست چه ا ولـیا ت جـغـرا فـیا و مـبـا دی
طـبـیعیـا ت و ا تـمـوذج ( آ نچـه بـر صفـت چـیـزی
د لا لـت کـند)
فــلکـیــا ت و حوا د ث جـوی و لـوا زم زرا عـت و مـقـتـضیا ت حــرف و
ضروریا ت طـبی و تـرتـیــب مـنـزل و تـنـظـیـف بـلا د و تـربـیـت ا ولا د
بـر نـوعـی که عـوا م ا لــنا س ا ز آ ن بـهـره ور شـونــد ذ کــر
مـیـکـنـد.
8 ـ تـحـد یـد ا نـسا ن و شــرح فـضیـلت ا نـسا ن را نــموده ، پــس ا زآ ن
اغـنـیـا و ا ربا ب مکـنـت را به فـضیـلـت ا نسا نـیـت دعـوت بـه ا نــشا
مــدا رس عـمـو می ا زبرا ی عـلوم و معـا رف و صنا یع و
بـنـا ی دا را
لـشــفا ها تـرغـیـب و تـشویـق میـنـما یــــد.
9 ـ وا زبـرا ی بـرا نگـیخـتن هـمم خا مله ( ا فـسرده) وا حیـا ی نـفوس
مـرده ذ کر فـضا ئـل آ بای
ما ضیـه و ا جــد ا د سـا لـفـه را به جـهـت ا ولا د و ا حـفـا د به نهج شـیریـن ، گاه و بــیگاه فـــرضیه
ذ مــت خود
مــیــدا نـد.
10 ـ ا خبـا رو ا حوا ل ا مـم بـعـیده را دراعـمده ( سـتونها) خـود به
تـفـصیـل نـقـل میــکـند تا آ نکـه
صا حبا ن سـیا ست نـصیـب خویـشرا ا ز آ ن بـردا رند و خدا وندا ن تجا رت حـظ و بـهره خود را بگـیرند و ا ربا ب عـلـوم فـوا ئد عـــلمی را ا کـتـسا ب کـنند وا فـرا د ا مـت بـر ا حـوا ل آ نها نـظـر د قـت نـموده ، ا گـرا زاهـل سعا د ت ا ند ا جـتـها د نـموده ا سبا ب آ نرا فـهـمیده پـس ا ز آ ن هـمت خود را
بر ا نگیخـته وعـرق ( رگ) حمـیـت وغـیـرت خــویـش را حـرکت دا د ه و د ر صد د مـبا را ت
( معـا رضــه
و مــقـا بـله) و مجا را ت ( رفـتـن د و کس بـرای یـکـد یگــر) آ نـها بـرآ
یـنـد. وا گـرا ز اهــل شـقا مـیـبـا شــند ا ز آ ن عـبــرت گـــرفـتـه ا ز
سبــــب آ ن ا جـتـنـا ب نـما یـــنـد.
11 ـ و حـا کـم را بـرعــدا لـت دعــوت و فـوا ئد آ نـرا بـیـا ن و وکا لـت
عـمـوم رعـیـت را نـمـوده، شـکـوا ی آ نها را به حـکــومـت میـرسا ند و د
فـع ظـلـم مـا مـور رشـو ت خـوا ر را میـکـنــد. حـوا د ث
آ تـیــه را تـفـرس ( د ریا فـت نـمود ن) نـموده ا ربا ب اهـل و عــــقـد را آ گا ه میـسا زد تا آ نـکه قـبـل
ا ز حــد وث آ ن را د فـع وعـلاج آ ن بکـوشـنـد و
حکــومـت و رعـیـت ا ز ضرر آ ن مـحـفـو ظ مـا نـــد.
12 ـ وا گـر شـخــص ا جـــنـبی ا مــر نـا مــلا یـمی به قــوم آ ن نـسبـت
بـدهـد با ا د له وبـراهـیـن مـتقـنـه ( محـکم وا سـتـوا ر) که بـرنـده
تـرا سـت د ر نـزد دا نا یا ن ا ز شــمـشیـر هـا، د فـاع ا ز قــوم خـود را
وا جــــب مـیــدا نـد.
13ـ ودا ئـع ( ا ما نـت هـا ی خـا طـر وا فـکا ر) ا فـکا رهــرعـا قـلی را
به سا ئـر عــقـلا مـیـرســا نــد و عـا لـمـیـا نـرا بـیـکــد یـگــرآ گا
هــی مـیـد هــد.
14 ـ حکا یا ت و لـطیـفه و نکـت ظریـفه وا شـعا ر بـلـیـغـه را ا زبـرا ی ا
نـشـرا ح صدور گـا ه گا هی به قـا رئـیـن خــود عـرصه میکــند.
15 ـ ا جـزا ری مـتـلا شـیـه( پـریـشا ن ) ا مـت را وا عضاء مـتـفـرقـه آ
نـرا جـمع نـموده، به حیـا ت
تـا زه زنـد گـی ا ش مــیگـردا ند.
16 ـ و خوا نـنـده خـود را نـشـستـه به سیـر و سیـا حـت عـا لـم د لـشا د
مــیکــند.
17 ـ و بیـما ری به ا مرا ض مزمنه ( مـر ضها ی کـهـنه) را با طبا
مـاهــریـن دلا لت و جـاهـلا ن را به عـلما مـتـقـنـنیـن رهـبری و فــقـرا
را بـمـوا قـع غـنـا و ا کتسا ب ا رشا د مینما ید.
18 ـ د وسـت ا مـت را ا ز د شـمن تـمـیـزمـیــد هـد و لـبا س تـلبـیـس را
منــشـق ( چـا ک و پا ره شــد ن ) مـیــسا زد.
19 ـ و بـه کـمیـنگا ه هـا ی شــر و شـقـا ا ز بـرا ی ا حـتـرا ز کــرد ن ا
خـبا ر کــرده ، به شا هــرا ه
هـا ی سعا د ت ا رشا د مـیکـند وا ز بـرا ی جـلـب مـنـفــعـت و د فع مـضرت حـقا یـق را چـنا نچه در
وا قـع ا سـت
جـلـوه دا ده و آ شـکا را میـنـما یـد
و د رهـرجا و هـر چـیـزی که مـنـفعـتی ا ز بــرا ی ا مـت خــود دیـده حـالا
ا عـلا ن میکـند و با لجـمله جـریـد ه ، ا نـسا ن خـواهـا ن را سعا د ت
دوربـیـنی ا ست جها ن نـما و ذره بـیـنی ا ست حـقـیـقـت پــیـرا. و
راهـبـریـست نـیک فـرجـا م ، و صـد یـقی ا سـت سـعا د ت ا نـجا م، و
طبـیـبـی ا سـت شـفـیـق ، و
نا صحی ا سـت مـتوا ضع ، و مو د بی ا سـت خا ضع و د یــد با نی ا سـت بـیــدا ر، و حا رسی
( نگهـبا ن) ا سـت هـوشـیا ر، ومـربـی ا ســت کا مل ا ز بـرا ی عـمـوم، و تـریا ق شـا قـی ا سـت جـهـت جـمیع عـموم و بهـترین مـنـشطی ( نـشا ط آ ور) ا سـت خا مـلیـن ( بـیـنا م ونشا ن ) را ونیکـو تـرین منبـهی ( بــیـدا ر کـنـند ه ) ا سـت غا فـلیـن را ، و روح بـخـش ا سـت د لـها ی مـرده را و بـرا نگـیـزنـد ه ا سـت ا فکا را فـسرده را و د ر وحد ت جـلیـس (هـمـنـشیـن وهــمـد م ) ا ســت و در و حـشـت ا نـیــس ، عـا لـمیـا ن را ســت سـرما یــه عا رفـا ن را سـت پـیــرا یـه، تا جـرا ن را رهـبـر، وحـا کـما ن را مـشـیـر ( مـشــورت کـنـنـده ) مـعـد لـت گـستـر زا رعـا ن را قـا نـون فــلا حــت ا ســت ، و صا نـعـا ن را ا سـنـا د صنـاعــت . و جـوا نا ن را د بـستـا ن وعـــوا م را ســت ا دبـستا ن، ا ربـا ب بـصیـرت را سـت نورد ید ه، و خا وند سیا ست را د ستـوریـست پـسند یـد ه ومد نیـت را حصنی ( پـنا ه گا ه و جـا ی محکـم و ا سـتـوا ر) حـصیـن ( ا سـتـوا ر) و سعا د ت ا نـسا نی را حـبـلی ( ریـسـما ن ) ا سـت مـتـیـن، و شـرف و مـــنـزلـت و رفـعـت. جـریـده و کــثـرت آ ن بــر حــسـب تـر قـی ا مــم ا سـت د ر عـلـو م و
مـعـا رف
وعــروج آ نـها سـت بـمـدا رج مـد نـیـت زیـرا که عـا لـم عـا رف حـا جـا ت
و ضرو ریا ت خـویــش را ا ز جـا هـل غـا فـل بـیـشـتـر مـیـدا نــد و د ر د
ریـا فــت آ نـهـا زیا د سـعـی مـبـذ و ل مـیـدا رد . پـس هــــرا مـتی که
جـویـا ن سـعا د ت و خـوا هـا ن رفـا هـیـت با شـد بـا یـد بـد ا نـد کـه
بـغــیـر ا ز جـرا ئـد و ا خـبـا ر نـا مـه هـای یـومـیـه بـه مـقـصـود ا
صـلی و مـطـلـوب حـقـیـقی خـود نخـوا هــد رسیـد پــس بـیـعـت راهـهـا ی
بـیــغـو له ( گـوشه) نـبا یـد ا را ضی پــسـت و بـلـند را بـیـهـوده قـطع
نــما یـد و لـکــن بـشـرط آ نـکه صا حـب جــریـد ه بــنـده حـق
بـود ه بـا شـد، نـه عـبـد د ینـا رو د رهــم. زیـرا ا گـر بـنـده د یـنـا
ر و د رهـم بـود ه با شـد حـق را با طـل و بـا طــل را حــق و خـا یـن را ا
مــیـن وا مـیـن را خـا ئـن و صـا د ق را کــا ذ ب و کــا ذ ب را صا د ق
وعــــد و( د شــمـن ) را صـد یــق ، د وسـت و صـد یـق را عــــد و ، و
قــریــب را بـعــیـد و بـعــیـد را قـــر یــب و ضعـیـف را قـوی و قــوی
را ضعـیـف و مـنفـعــت را مـضــرت و مـضــرت را مـنفـعــت و حـسـن را
قــبـح و قــبـح را حـسیــن و مـوهــوم حـقــیـقـی را مـوجـود و مــوجــود
را مــوهــو م وا مـیـنـما یـــد و ا لـبـتـه عــد م ا یــن گــونــه
جـــریــد ه ا ز وجــود آ ن به مــرا تــب غــیــر مــتــنــاهی بـــهـتــر
ا ســت
چـون فـا یــد ه ا خـبا ر نـا مــه هـا و مــزیــت آ نـها مـعـلوم گــرد
یـد، ا کـنــون مـرا مـیـرسد که تا سـف خویـشـتـن را ا ظهـا ر کــرده بگـو
یــم ، هـنـد و سـتـا نی که ا ز قـد یـم زما ن مـعا د ن ، عــلـوم و
مـعـا رف و مـنـبـع صنا یـع و بـدا یـع و یـنـبوع ( چـشـمه ) حـکـم و فـلـسفـه و کـا ن قـوا نـیـن و
نـظا ما ت و مـد نـیـت بـوده ا سـت چــرا بـا یـد جـرا ید د ر ا و آ نـقـد ر کــه بـا یـد و شـا یـد مـقا ر و مـنزلـت نـبا شد و جـرا ید منـطبـعه د ر آ ن عــبا رت ا ز مـعـد ودی چــند بـا شــد و کـثرت عـد د سکا ن کـه به دو صد ملـیـون ( چها ر صد کـرور) بـا لغ مـیـشود وچـرا اهـا لی آ ن مـملکـت را رغــبـت نـا مـه
د ر خـوا نـد ن جـــرا ئـد نـبا شــد بـیـشـتـــر فـا ئـده و کثـرت مـنا فـع آ ن. وا مـا آ ن عـذ ری که بـعـضی
ا ز ا ربا ب و جاهــت هـند د ربا ب نخوا ند ن جـرید ه تـقـد یـم کـرده مـیگـویـند کــه جـرا یـد مـطـبـوعـه د ریـن مـما لک مـطـا لـب و مـقـالا ت مـفـید را حـا وی نیـست لهذا طـبع به قـرا ئـت آ ن رغـبـت
نـمیـنما یـد ا لبته آ ن عـذ رمـقـبـول نـخوا هـد ا فــتا د زیـرا که
مـعـلـوم ا ست نزد هــرصا حـب بـصیـرتی که ا تــفـا ن صـناعـت و ا حـکا م
حـرف و خــوبی د رکا ر بـر حــسـب رغـبـت و مـیـل عــمـوم ا مــت مـیـبـا
شـــــد.
پــس نـقـص را با ید د را فـکا رعـمـومی دا نـست نـه د را خبا ر نا مه هـا.
ا گـر اهـا لی را رغـبـتی
کا مـل و صا د ق ا زبـرای خـوا ند ن جــرا ئـد حـا صل شــود بی شبهه صا حبا ن جرا یـد صرف
ا فکا ر نـموده آ نچه ا ز زوا یا ی عـقـول دا شتـه با شـند بـرا ی خـواهـش ا فـرا د ا مـت به عــرصه شـهـود جـلـوه خـواهـند دا د بلـکه فکـرخـویـشرا با ا فـکارد یگـرا ن شـریک کـرده و هــرروزی
مـقا لـهای شـریـن ا ز بـرا ی تربـیـت و تهـذ یـب عـمـوم ا نـشـاء خـوا هـند نـمـود ا یـن ا ست مجـمـل
آ نچـه مـیـخوا سـتـم د ر
فــضیـلـت جـــرا ئـد بـیـا ن کـنم وا لــسـلا م".
*********************************
مآ خذ
د کتور حـلیم تـنویـر ـ تا ریـخ و روز نا مه نگا ری ا فغا نســتا ن ـ شـورا
ی فـرهنگی هـا لند سا ل 2000
مـرزا لـطـف ا لله خا ن ـ شرح حا ل و آ ثـا ر سیـد جما ل ا لد یـن ا سـد آ
با دی ـ ا نتشا را ت ا یـرا ن شهـر بـرلـین شما ره 13 ــ 1304