سید نورالحق صبا
رهایی...
کو کمند جعد مشکینی که زنجیرم کند
حلقهء عشقی که دربند وزمینگیرم کند
درد بیدردی مرا پیچیده در سکر وسکوت
کو غم داغی که مالامال تکبیرم کند
من رهایی را فقط در «خود خرابی» دیده ام
دست معماری نمیخواهم که تعمیرم کند
راحتی جز پیلهء در خود فرورفتن نبود
زحمتی جویم که از آسوده گی سیرم کند
رگ رگم را ظلمت خواب وخموشی کرده پر
آفتاب همتی خواهم که تسخیرم کند
عدهء در حسرت جهل جوانی گشته پیر
من پذیرای غمی تا پخته وپیرم کند
«»«»«»«»«»«»