نعمت الله ترکانی
کاش میشد
کاش بنیــاد جهــان عــشق به انسان بــودی
خـانۀ ظـلم و ســتم یکـــــسره ویــران بودی
کاش میشد که بــرادر به بــرادر میــساخــت
فــارغ از مشغــله هــا کشور افــغان بــودی
کاشکی وســوسۀ نفس به آتــش میسوخـت
عاجـز از حکـم به کردار تو شیطان بـودی
در دل شیــخ، بـجـای حســد و کبــر و ریــا
شمــۀ نــور خــرد، از ســر ایمــــان بــودی
کاش دهقان لب پــر خنده به صحرا میرفــت
سفــرۀ بــزرگـــر انبــاشتــه از نــان بـــودی
کاش انـــدوه اســـاطیر زمــان میگــــردیــد
لب پر خنده بهـــر گــوشــه فــراوان بــودی
کاش میشد که قنــاری بـه قفس پــر مــیـزد
کـاش آزادی ازان حــجــم کــم آسـان بــودی
کاشــکی مادر غــمگین به جهان هیچ نبود
قــصۀ جنـگ و جــدل یکسره پـایان بــودی
کاشکی تیر و تفنگ شهد و شکر میگردید
واژه هــا را پی ایــن سلســله امـکان بـودی
24.11.2007
دعا
امشب از عجز برآرم به خدا دست دعایی
که رسد روز سپیدی
آب نیلی شود و
گل پودینه بخندد
ماهی از خواب بخیزد
پر خفاش بسوزد
جغد از غصه بگرید
بلبل مست به هر شاخه بخواند
روستا خالی شود از هیکل اشباح
کوه ها شوکت خود را به غزالان بدهد
کرگسان کور شوند
گرگ ها طعمه ای شیران گردند
لب هر برکه دو عاشق
صورت خویش در آینه به بینند
دو کبوتر بر لب بام بهم جفت شوند
و قناری قصه ای کاج بلند را گوید
اهریمن خسته شود
دزد شب راه نیابد
که به هر کلبه ای دستبرد زند
قفل افسانه شود
کسی فانوس به ایوان نگذارد
کودکان شاد به هر کوچه برآیند
مادران هیچ نترسند ز دردی و بلایی
**
امشب از عجز بر آرم به خدا دست دعایی
که دیگر دست قوی پنجه ای
هرگز نقشارد گلویی
انتحاری هدف نیزه ای از غیب شود
بیگناهی به شط خون ننشیند
دلک خسته ای مادر
به غم کشته ای فرزند نباشد
دل چون کوه پدر لرزه نبیند
طفلکان شاد بخندند
دختران قصه ای از عشق بگویند
پسران شعر سرایند
پیرزن ها دیگر از دیو نترسند
ودیگر قصه نگویند ز دردی و بلایی
بدگستاین ــ اتریش
12.12. 2007
«»«»«»«»«»«»