همایون « مجید »
خـا
طــــره !
بعد یک سال دراز ٬
با همـه تیره گی روز و شَبش ؛
طی صد جاده ی پُرپیچ وخَمش
با امیدی که مرا همره پُرحوصله بود ٬
باز گشتم زسفر
لیک ׃
« او» . . . خانه نبود ! . . .
٭ ٭ ٭
شمع ٬ خاموش فتاده برزمین
شاخ میخک شده خشک
نامه ها تیت وپریش .
روی دیوار ؛
فرا بستر سرد و متـروک
قاب گردیده زتصویر تهی
لیک ٬
جای تصویر ازین خاطره پُر ׃
« نخستین شب که او زینجا سفرکرد ٬
سراسر جشن وشادی بود در شهــر
همه شــاد و همه سر شـار مستـی !
وبانوی غرورعشق پاکش ׃
در آنشب شوختر٬ شاداب تربود٬
به بازو٬ بازوی مرد دگـر داشـت
لبش خندان و روحش بارور بود.»
14.12.1985
کابل
شهر پرخاطره
همه ی شهر٬ مراخاطره است .
خاطراتی همه خوب !
خاطراتی همه زشت .
خاطراتی به بزرگی همین شهربزرگ
خاطراتی که مرامی شکنند ٬
خاطراتی که مرا می سازند.
٭ ٭ ٭
همه شهر مرا !
عشق پرخاطره ات پرکرده ٬
شهرپرخاطره ازعشق توشد .
٭ ٭ ٭
همه ی شهر٬ مراخاطره است
گه که برجاده ی پرپیچ شمال می نگرم ٬
یاخیابان ٬جنوب
یاگذرمی کنم ازروی پل شهرک تان ٬
ور نظرمی فتدم ٬
روی تک چوکی فرسوده ی پارک ٬
همه پرخاطره اند !...
همه می خندند بشگفته وشاد :
که تومی آیی ...
همه میگریند چون ابر بهار٬
همه میگویند :
کین محال است دگرآمدنش !
بشکن آیینه ی خاطره ها ٬
زومکن یاد دگر !
خاطراتت مه نگر.
٭ ٭ ٭
شهر من !
آیینه ی خاطره هاست
خاطراتی همه خوب !
خاطراتی همه زشت .
خاطراتی به بزرگی همین شهر بزرگ
شهرپرخاطره ازعشق توهست .
همه ی شهر مرا !
عشق پرخاطره ات پرکرده .
1989 کابل
از شهر سپیـد برف
به باغستان سبز نرگس ونارنج
وفرداهای بی آخر...
جلا ل آباد ٬ آبادم!
بهارستان جاوید ٬ همیشه پُرگل سرشارو زیبایم
بهشت شاد و معمورم ٬ زمین پاک و والایم ؛
تن هر کوچه ات ازموج نرگس ٬
عطر وبویی داشـت
لب هر جاده از توفان شـب بـو ٬
گفتـگویی داشــت
کمـا ن نســــترن بر درگهـــت ٬
زیب نکویی داشت
غرور سرووشمشادت به باغستان شکوهی داشت
ثبات کوه سپین غر ٬ شکوه خیبرت نازم ٬
کنام شیر ــ شمشاد تهمــتن پرورت نازم .
گرامی شهر ٬ نام آور !
جلا ل آباد جان پرور ٬
بهارساز وسامانت اگر اکنون دگرگون شد ؛
بهاران شـگوفا نت به کام آتش وخون شد ؛
سترون نیستد هستی !
دل هر ذره ات ٬ آبستن مهر درخشان است
وفرداهای بی آخر ׃
جلا ل آباد من !
هر گوشه ات رشک بهارانست .
«»«»«»«»«»«»