بهار سعید
قسم
زدور درد وطن را کشیده مینگرم
چو اشک رفته ی خود را ز دیده مینگرم
به زیر پای حوادث فتاده بر سر ره
به دامنش همگان را لهیده مینگرم
زگاهواره بگور است اولین گامش
زبسکه کودک پیری کشیده مینگرم
ز در گرفتن پای برهنه روی سراب
حرارت تر صبر چکیده مینگرم
تن گرسنه که بر بوی نان جانش داد
بسوی سفره ی خالی خزیده مینگرم
ز سوز از چه نشد آب کلک یخبسته؟
کز آستین و ز کفش دریده مینگرم
بسوی لقمه ی از کاسه ی سخاوت تر
ز کوچه خیل گدا را دویده مینگرم
بسوی میوه کشش های نوجوانی را
که عمری دیده مگر نا چشیده مینگرم
فرو چکیده ز چنگال پیر دژخیمی
شباب دخترکان خریده مینگرم
زنان بر سر هم عقد بوده را هرسو
کباب و بینی و گوش بریده مینگرم
جوانیی پسرک در لباس دخترکی
به گور بستر مفتی تپیده مینگرم
تعهد و قلم و واژه، قلب، اندیشه
رسن، رسن سر دار تنیده مینگرم
بهار آمدنش را بباغ میترسد
که رویش گل و سروش خمیده مینگرم
نهال تازه بهار امید را سیراب
ز جویبار سراب دمیده مینگرم
نمیروم به وطن صد قسم که میمیرم
گر آنچه را که شنیدم به دیده مینگرم
«»«»«»«»«»«»