بر گــردان: فـــريبا آتش صــادق
بازي با زندگي کودکان افغان
اخيراً کتابي با عنوان « آخرين ايستگاه در کابل » از سوي دو سرباز آلماني
Achim Wohlgethan و Dirk Schulze که بخشي از نيروهاي ايساف در افغانستان
اند، به نشر رسيده است. اين مجموعه خاطرات بيانگر ستمهايي است که در
افغانستان در برابر کودکان و در کليت در برابر انسانيت صورت ميگيرد.
آخيم اولگتين در سال 2002 در نقش افسر کمک کننده به افغانستان فرستاده شد.
او را انواع جورها در برابر کودکان و مردم بيگناه افغانستان آنقدر رنج داد
که با همکاري دوستش تصميم به نوشتن کتابي در 300 صفحه گرفت.
نامبرده در قسمتي از خاطراتش مينويسد: "من از خود متنفرم و هر جا که پا
ميگذارم احساس ميکنم مايني منفجر ميگردد و اجساد کودکان بيگناه و پاک افغان
به هوا پرتاپ ميشوند»
او مي افزايد: « به چشمان خودم ديدم که يکي از سربازان آلماني دخترکي را با
سنگ ميزد. دخترک از هراس و يا از درد زياد سنگها به سوي آن سرباز ميدويد،
ولي سرباز هراس داشت که مبادا اين طفل از جمله سر سپرده گان انتحاري طالبان
باشد.» و ادامه ميدهد: « من با تماشاي آن همه مظالم خود را خاين و سوخته در
کوره شرمساري احساس ميکنم. زيرا تفنگداران ايساف به خاطر دفاع از جان خود
به روي کودکان افغان آتش ميگشايند. »
در برگ ديگري از کتاب آخيم اولگتين چنين به ياد مي آورد: « به چشمان خودم
ديدم که نيروهاي ايساف به زمينهاي مشکوک سيب مي افگندند و آنگاه منتظر
ميماندند تا کودکان به سوي آن بدوند. هر گاه زمين زير پاي شان منفجر
نميگرديد، آنها از نبود ماين در آن منطقه مطمين ميشدند.
Achim Wohlgethan و Dirk Schulze ميخواهند با نوشتن چشمديدها، به ويژه در
عرصه زير پا کردن حقوق و زندگي کودکان افغانستان، دولت آلمان را به دادگاه
بکشند.
نويسندگان کتاب در مقابل بيتفاوتي هاي دولت شان عاصي اند و عميقاً احساس
گناه ميکنند. آنها از همه کساني که شاهد جور و ستم از سوي نيروهاي ايساف در
افغانستان ميباشند، خواسته اند تا جشمديد هاي شان را به سايت زيرين بفرستند:
www.endstation-kabul.
