نعمت الله ترکانی
قصۀ بی پایان
سخــن از سبــز، سیاهــی و سپیـدم گفـــتنــد
بعــد از آن قصـه ی بنیــاد شهــیدم گفتـــنــد
هــر چــه را کهـنه به بــازار حـراج آوردنـد
چشــم من کــور نمــودند و جـدیـدم گفتــنــد
تا دهـــن باز نمـــودم و حـقـیـقـت جــستـــــم
با دهــنباره گی دشــنام شــدیـــد م گــفـــتنــد
راه هـــمـوار و غــم فــاصله بــسیار نبــــود
دیــدن یــار از امـــکان بعیـــــدم گــفــتنــد
حلقـــه ای دار بپــا کــرده و حکمـی خواندند
خوش به خندیدند و آنروز چو عـیدم گفــتند
مــن که عــمریست به فتـوای قــلم مـیگویـــم
گرز و شمشـیر به مـــن داده یـزیدم گفـتــند
دانــم این قصـــه به پایان نـــرسد هیچگــهی
آنـچـــه در عـــمر نـدیــدم نشنــیدم گفـــتنــد
21.11.2007
غربت
درین شهـــر غــریب از آرزو هـــایــم یکی آنــــست
که بینم چهره ای بشگفته چون گل شاد و خندان است
هوا تاریــک و ابــر تیـــره ای در آسمـــــان دایـــــم
رفیــق راه هـــر عـــابر عصا و چتـــــر باران است
زمین افســــرده و پــــژمــرده روح سبـــــزۀ انـــبوه
کجـــا باری تنـــفس در مـــیان دود امـــــــکان است
نه گل بـــویی دهـــــد نه آب رنگ نیـــل میگـیــــرد
نه از روی محـــبت مجــلــسی با شـــور یاران است
شفـــق کـــمرنگ و مهــتابی به شب دیگر نمی بینی
گل خورشید اگر تابد ضعیف و سخت بی جان است
برای لقـــمه ی نـانی بهــر ســو درد سر جــاریست
حساب زندگی ات درج صــد اوراق و دیــوان است
بیا ای مـدعــی رمـــرز تکامـــل را ببین امــــــروز
همه از پست مدرنیسم گویند عــصر کیهـــان است
21.11.2007
«»«»«»«»«»«»