آرام
فصل مرگ
شب تاریک تاریک است
درها، پنجره ها بسته
باد، خلوت شب شکسته
سردی سرما
سده سر راه
سر راه شبزده ی ،
بخت برگشته ی
سحر گم کرده ی
به سان زندانی زنده سوزانیده شده
در سردی سوزان سلول های سرد
گریان نشسته ام
به بالین مرگ یک مرد
هی فریاد میزنم!
های مردم مردی اینجا می میرد
او می میرد
همگان گویی در خواب ابدی رفته اند
کسی از جا نمی جنبد
کسی سراغ ما نمی آید
که شب تاریک تاریک است
بجز پژواک آواز خودم
که می پیچد در ده و در و دیوار
های مردم مردی در بستر مرگ
خفته بیمار
در سردی و تاریکی این شب تار
بی تیمار
بی پرستار
26.12.2007
«»«»«»«»«»«»